Christopher is nog maar net bijgekomen van zijn eerste avontuur wanneer het volgende zich alweer aandient. Gelukkig voor hem staat hij er dit keer niet alleen voor maar heeft hij Elizabeth naast zich staan. En in dit deel komen we meer nachtschimmen tegen dan ons lief is, maar gelukkig is Christopher niet meer zo machteloos als hij eerst dacht te zijn en gaat de strijd vol aan. Het wordt plotseling vroeg in de middag al donker en dat betekend nachtschimmen op straat op tijden die niemand nog had verwacht en dus komen er veel mensen in gevaar. Er is magisch iets heel erg mis, dat snappen Christopher en Elisabeth meteen, en daarmee begint hun tweede missie als ridders van de ronde tafel. Christopher zal naar Kekova moeten reizen om hetgeen te vinden wat alles zo ontregeld. Elisabeth moet Vivianne helpen met iets anders, en dat is misschien nog wel honderd keer belangrijker dan Christopher z’n missie, want als Elisabeth haar missie mislukt is sowieso alles verloren. In Kekova ontmoet Christopher iemand die heel belangrijk is voor de ridders, en krijgt van hem gelukkig alle hulp die nodig is.
Deze tweede Plum is meteen vanaf hoofdstuk één al een stuk spannender dan deel één in z’n geheel. Christopher stort zich vol overgave in de strijd tegen de nachtschimmen en dat levert spanning ten top op voor de lezer. Ja, zelfs ik als 36-jarige zit met angst en beven te lezen wat er allemaal gebeurt met Christopher en Elisabeth. En dat vind ik superknap gedaan van Tamara, aangezien het een serie is voor de jongere onder ons, en dat maakt deze boeken zo geweldig want ook als volwassene kun je je hier heerlijk in verliezen. Wat Tamara in ons interview al vertelde geldt voor mij ook, de grappige gekke namen voor schurken of dingen ‘gewoon omdat dat in een jeugdboek kán’, daar kan ik intens van genieten, ik lach soms hardop en dan kijkt mijn vriend mij vragend aan wat er is. Sommige volwassenen vinden dat ze geen kinderboeken meer kunnen of mogen lezen maar dat is echt de grootste onzin, boeken als Christopher plum brengen je zoveel lol en (te) gekke fantasie situatie, dat móet je eigenlijk gewoon lezen om volop te genieten. Ik blijf lachen om die knappe, lieve Vito, als er geschreven worden hoe hij kijkt of doet, dan zie ik dat echt voor mij en daar word ik heel vrolijk van. Ik moest ook erg lachen om de scènes met Argus, een reus, heel grappig geschreven en ik zie precies voor mij hoe Christopher het beleeft en ik daardoor elke keer in de lach schoot. Weer een supertof verhaal waarbij je niet uitgelezen raakt. De manier van schrijven is heel fijn, easy-going en je leest zo een paar uur van je dag af zonder dat je dat merkt. Wat ik ook ontzettend leuk vind aan boeken als deze is dat er veel tekeningen in staan en verwijzingen naar dingen die je anders zou vergeten, zo staat er bijvoorbeeld voorin het boek een ‘register’ met welke ridders en familiaren die wij tot nu toe hebben leren kennen en uiteraard komen er elk boek meer bij, ontzettend tof om te bekijken. Nu hoor ik je denken ‘huh? familiairen? Wat is dat nou weer?’ Nou dat kun je lezen in het eerste recensie/interview met Tamara over Christopher Plum deel1.
– Heb jij niet zelf ontzettend veel lol gehad om die stoere Baris die eigenlijk helemaal niet zo stoer is?
* Ik heb inderdaad veel lol gehad om sommige momenten met hem. Maar eerlijk gezegd vond ik de familiairen (magische hulpjes van de Ridders) het allerleukst om te schrijven.
– Hoe is de samenwerking met Stieven tot stand gekomen?
* Toen ik het contract voor boek 1 tekende bij de uitgever mocht ik uit hun bestand met illustrators iemand kiezen die ik goed vond en die bij mijn boek paste. Zodra ik de tekeningen van Stieven van der Poorten zag, wist ik dat hij het moest worden. En gelukkig had hij tijd!
– Had Stieven voor zijn tekeningen compleet de vrije hand (behalve de hints dan) om zijn tekeningen te creëren of heeft hij jouw ideeën uitgewerkt?
* Nee, ik heb telkens aangegeven welke scene ik graag als illustratie wilde. Soms heb ik hem twee opties gegeven en dan kon hij kiezen. Ik stuurde hem telkens de scene mee, zodat hij hem kon lezen. Soms gaf ik een korte beschrijving van mijn idee erbij, soms stuurde ik alleen de scene en liet ik het verder aan hem over. Al snel wist ik dat het op deze manier helemaal goed kwam. Stieven is geweldig.
– Dit deel is vanaf het begin al super duper spannend, waar het in deel1 nog vrij ‘tam’ was, is dat bewust zo’n verschil geworden of is dat gewoon tijdens het schrijven ontstaan?
* Ik wilde inderdaad niet meteen voluit gaan met de spanning en boek 2 is eigenlijk ook vooral zo spannend geworden omdat de Nachtschimmen in deel 1 al voorgesteld waren. Je hoort er eerst alleen over en daarna krijg je ze te zien. Ik wilde de spanning daarmee opbouwen. Deel 1 is een mooi opstapje naar de rest. Het is wel spannend, maar het kan nog veeel spannender! Zelf vond ik deel 3 nog spannender dan 2. J
– Heb voor je bepaalde onderwerpen, geesten of religie, extra onderzoek gedaan om het zo echt mogelijk te houden?
* Absoluut, ik wilde graag dat het ook echt klopte, dus heb ik dingen opgezocht en mensen die er veel van wisten vragen gesteld. Sommige stukjes zijn ook nagelezen door mensen die er verstand van hebben. Baris is gebaseerd op een vriend van ons, die – geloof het of niet – Baris heet. Hij ziet er ook hetzelfde uit, alleen een stuk jonger. Deze Baris heeft mij een hoop kunnen vertellen over de Turkse cultuur.
– Hoe heb je de geweldige Toing verzonnen? (Zijn onthulling vind ik echt te grappig en lief)
* Geen idee eigenlijk, hij plopte zomaar in mijn hoofd, zoals Toing dat zo goed kan. Toing, daar was hij!
Wat waren dit weer leuke antwoorden op leuke vragen. Maar we zijn er nog niet hoor, gelukkig hebben we nog twee delen te gaan voordat…. Ja voor wat? Daar moet je nog even op wachten, maar dat dat superleuk is mag je wel van ons verwachten.