Soms koop ik een boek dat ik eigenlijk helemaal niet wil lezen, omdat ik weet dat het na de laatste bladzijde stopt. Dit is zo’n boek. Zafón is, mag ik wel zeggen, een schrijfheld voor mij en er zal nooit meer nieuwe werk van hem verschijnen na dit boek, en dat is geen mooi vooruitzicht. Gelukkig hebben we dit prachtige eerbetoon aan Zafón zelf nog, wat in oorsprong een blijk van waardering was aan zijn lezers.
We gaan weer één van mijn favoriete werelden in, het Zafóniaanse universum. Zafón neemt ons, helaas voor het laatst, mee in zijn universum. We lezen hier over vervloekte schrijvers, visionaire architecten, verborgen identiteiten en spookachtige gebouwen, het laatste eerbetoon van Zafón. Dit boek wás namelijk een blijk van waardering voor zijn lezers, maar door zijn vroegtijdige overlijden is het een postuum eerbetoon aan Zafón zelf geworden.
Foto heb ik genomen uit het boek zelf.
Wat vind ik van dit boek:
Carlos Ruiz Zafón is één van mijn meest geliefde schrijvers, de manier van schrijven brengt mij verder weg dan welke schrijver dan ook op zijn geheel eigen manier, en heeft mij na het lezen van zijn eerste boek nooit meer laten gaan. Toen ik hoorde van zijn overlijden, heb ik echt wel even gehuild, zo’n getalenteerd schrijver, iemand die mij op zo’n bijzondere manier kan beroeren zoals alleen hij dat kon…. het besef van nooit meer een nieuwe Zafón in mijn handen hebben na dit boek, nooit meer op deze manier gegrepen en ontroerd worden, het is een intens gemis, nu al.
‘Alicia in de dageraad’ is een prachtig maar hartverscheurend verhaal, geen lang verhaal, maar de dingen die je tussen de regels door leest maakt het verhaal des de mooier en intenser. ‘Grauwe mannen’ een luguber meesterwerk dat de typische stijl van Zafóns schrijven is, het grijpt je vast en blijft dat doen totdat je de laatste letter hebt verslonden. En ‘de nevelvrouw’ smelt je hart en laat je een verwonderd, verrast en een opgehelderd ‘oh‘ verzuchten. Ook zit er een leeslint in het boek dat voor mij het boek echt af maakt.
Veel meer kan en ga ik niet zeggen over de verhalen. Behalve dan dat het echte Zafóns zijn, sommige verhalen zijn ‘moeilijker’ te lezen, en andere verhalen lees je in één zucht weg. Als je de verhalen van Zafón kent zul je snappen wat ik bedoel met ‘moeilijk te lezen’, zijn zinnen kunnen namelijk heel lang zijn, en bevatten ook nog eens erg veel informatie waardoor het in je hoofd een rommeltje kan worden, en je niet echt in het verhaal komt, gelukkig loopt dit in de loop van een verhaal wel los en ‘flowt’ het weer prima waardoor je heerlijk verder kunt lezen. Desalniettemin zijn deze verhalen een echte must-have voor iedereen die een geweldig schrijver kan waarderen. De verhalen van Zafón zijn een wereld vol fantasie, maar op zo’n manier geschreven dat het voor echt kan doorgaan en je soms de stuipen op het lijf jaagt of je hart breekt.
Wat ik hieronder zeg kun je pas snappen als je zijn boeken hebt gelezen, ik zou dus zeggen ‘ren naar je boekhandel en schaf zijn boeken aan, ik beloof je dat je er geen spijt van krijgt’.
Deze verhalen lees je niet, deze verhalen leef je. Er zit zoveel leven tussen deze bladzijden, dat als je dit gewoon kunt lezen om te lezen, je in mijn ogen dus niet écht leest om dit te beleven, want je kunt er onmogelijk omheen dat deze wereld écht leeft.
De toegift; Inferno
Deze toegift is er een als geen ander.
De Spaanse krant El País heeft Zafón gevraagd een stuk te schrijven voor de eerste gedenkdag van 9/11. Dit omdat Zafón zijn hart dan wel verkocht was aan Amerika, zozeer dat hij Amerikaans staatsburgerschap heeft aangevraagd, maar nog altijd zijn roots in Spanje niet vergat en hij daar uiteraard een groot schrijver was. Door zijn verhuizing naar Amerika en roots in Spanje verbind hij deze twee met elkaar door dit stuk te schrijven. Met eindeloze getuigen verslagen van overlevenden of hulp biedende op die voor de hele wereld vreselijke dag, schreef hij dit verhaal dat leest als fictie. Je leert door deze toegift Zafón van een andere kant kennen, en toch herken je hem in het geschreven woord. 9/11 voelt al zwaar en met een brok in mijn keel en een zwaar hart lees ik dan ook deze stukken, maar niet alleen vanwege het onderwerp, ook omdat ik weet dat ik nu aan de laatste stukken van een schrijvend icoon ben gekomen, en ik nooit meer een nieuw woord van Zafón onder ogen zal krijgen.
Ik sluit dit stuk dan ook af met een brok in mijn keel en gepaste trots dat ik één van zijn lezers mocht zijn, nooit zal er een nieuwe Zafón bestaan en dat is maar goed ook, want er is er maar één als mijn grote Carlos Ruiz Zafón. En die koester ik in mijn hart en boekenkast.
Lees dus echt ook zijn Kerkhof der vergeten boeken vierluik.
Deze zijn uiteraard te bestellen of fysiek te halen bij je favoriete boekhandel of bij de uitgeverij Signatuur,
Deel1 – De schaduw van de wind
Deel2 – Het spel van de engel
Deel3 – De gevangene van de hemel
Deel4 – Het labyrint der geesten
Dit zijn zeker geen boeken die je even ‘dom’ kunt gaan zitten lezen, er lopen heel veel lijnen naast en door elkaar, en sommige dingen komen later weer terug waar de puzzel compleet wordt gemaakt. Nadenken en opletten is dus absoluut een pre bij deze boeken. Voor de echte nadenker / de échte lezer is alles al op z’n plek gevallen tijdens het verhaal, voor elk ander zal de onthulling als een schokkende verrassing komen.
Ik zou ook zeker even op de gekleurde link drukken die ik hieronder heb gezet. Door deze link kom je uit bij de muziek die bij de boeken hoort, en het is prachtig om te horen, mij ontroerd het elke keer weer. Books music Zafón.