Boekenfreaks

Doodgewone verhalen – Wendy Tuns-Sala


Wendy heeft ons zelf benaderd om haar boek te lezen en te vertellen wat ik ervan vind. Natuurlijk laat ik een boek over zo’n beladen en lastig onderwerp niet aan mijn neus voorbij gaan, want ook ik zelf ben (uiteraard) heel benieuwd naar die ‘geheime’ wereld achter de uitvaart en alles eromheen.

Een beschrijving van bijzondere, mooie en ontroerende gebeurtenissen die uitvaartspreker Wendy Tuns-Sala meemaakte met nabestaanden of mensen die wisten dat ze zouden sterven. Een boek dat je enerzijds een kijkje geeft in de wereld van afscheid nemen, rouw en herdenken. En anderzijds laat zien dat de uitvaartwereld niet alleen maar verdrietig, zwart of saai is. Leven met de dood is eigenlijk doodgewoon. Het boek kost 17,50 euro en van elk verkocht boek gaat een deel van de opbrengst naar Stichting Ambulance Wens.

Tuns-Sala schrijft in dit boek al haar persoonlijke ervaringen, gevoelens en gedachten op over verschillende uitvaarten en situaties die daarbij komen kijken. Met deze verhalen wil Wendy laten zien dat de wereld van rouw niet alleen verdrietig is. Ze begint haar boek met het verhaal over haar baan bij de bank, en hoe geestdodend die was, niet zozeer omdat het niet afwisselend was maar des de meer omdat ze dingen moest doen die ze niet wilde. Maar weggaan? Daar peinst ze niet over, totdat ze móést, ze werd ontslagen. Na haar ontslag bij de bank is Wendy ceremoniespreekster voor uitvaarten en daarnaast ook nog eens trouwambtenaar geworden, een groter verschil kan er bijna niet zijn.

Wat vind ik van dit boek;

De verhalen zijn in korte hoofdstukken geschreven wat leest als een soort dagboek en dus erg fijn leest, het is geen zware kost maar juist erg fijn geschreven. Door deze verhalen kom je erachter dat de dood op een vreemde manier ook wel iets moois heeft, soms brengt het mensen nader tot elkaar of geeft het belangrijke inzichten in een schijnbaar uitzichtloze situatie. De cover is niet erg speciaal of aantrekkelijk, zelf zou ik een boek als dit eerder in handen nemen als de cover er wat anders uit had gezien, een speling van het licht door bomen heen bijvoorbeeld, had al een stuk aantrekkelijker geweest. Ik vind het best zonde dat het zo simpel is gelaten, al snap ik echt wel wat Tuns-Sala in haar cover wil laten zien, het boek heet namelijk ‘doodgewone verhalen’ en het plaatje is doodgewoon. Het verhaal ‘de ramp was echt een ramp‘ raakt mij diep, we vergeten vaak nogal eens wat er in die tijd (of andere heftige tijden) is gebeurd, en wanneer je een verhaal als deze leest komt het wel echt even binnen omdat het verteld wordt door iemand die dit heeft meegemaakt. Ook lees je veel wijsheden en mooie inzichten in dit boek, dat is het ‘mooie’ aan een naderend einde of de dood zelf, mensen gaan anders denken en zien, en in dit boek krijg je dat veelvuldig onder ogen. Ik heb een paar verhalen die mij echt raken, elk om hun eigen reden en ik vind het mooi dat Wendy deze verhalen mag vertellen, ook elk met hun eigen reden. Het is zeker een onderwerp dat je moet aanspreken wil je het überhaupt ter hand nemen, maar het is op zo’n manier geschreven dat iedereen het kán lezen omdat het zo’n mooie verhalenbundel (want dat is het eigenlijk)is geworden.

Ik voel mij bijna vereerd dat ik in al deze levens…. of eigenlijk einde van deze levens mocht meekijken, het is een bijzonder boek en ik vind hem niet echt doodgewoon maar ontzettend bijzonder en mooi en het raakt mij diep.

De tekeningen in het boek, de prachtige subtiele bloemen, zijn van Anne van Rumpt van Anneschildert


Ik zou zeker even op de inspirerende en mooie website van Wendy zelf kijken, deze heet Bijzondere woorden.
Ook kun je daar uiteraard haar prachtige boek vinden, Doodgewone verhalen.