Wat een knallende einde van deze trilogie. Het maakt mij ook wel een beetje verdrietig hoor, om Arranmore, Fionn en zijn vrienden en dit avontuur achter te moeten laten. Hopelijk komt Catherine Doyle met nog meer moois, want deze trilogie was echt geweldig om te beleven en ik ga het gevoel van avontuur ervan zeker wel missen.
Er is een week verstreken sinds Fionn op het strand van Arranmore tegenover Morrigan stond en afscheid moest nemen van zijn opa. Nu kammen Morrigans broers het eiland uit naar iedereen die sterk genoeg is om een gevaar voor hen te vormen. Ondertussen kost het de Merrows steeds meer moeite om de toenemende krachten van de Zwarte Rotsen in toom te houden. En in een onbekende laag van het eiland is een betoverde eik verborgen, die kan vertellen waar Dagda, de laatste tovenaar, begraven ligt. Fionn, Shelby en Sam hebben al hun hoop op Dagda gevestigd in de strijd tegen Morrigan. Ze moeten hem zo snel mogelijk vinden – voordat het te laat is.
De zoektocht naar Dagda gaat verder, maar Morrigan vormt ondertussen nog steeds een groot gevaar in de zwarte berg in zee waar ze zich verbergt en die zich lijkt uit te breiden, dus snelheid is geboden. Het grote probleem is alleen dat je een magisch eiland, dat zelf wel lijkt te denken, niet zomaar kunt laten vertellen waar en hoe je iets kunt vinden. Fionn blijft de magie wel in z’n binnenste voelen, maar er vat op krijgen is nog een hele kunst. Sam en Shelby doen hun uiterste best, of eigenlijk meer dan hun uiterste best, om Fionn op alle mogelijke manieren te helpen of te ondersteunen. De onverklaarbare gave die Fionn heeft, om in élke laag van het verleden te leven, te ademen, te bewegen én er zien en gezien worden blijft bijzonder, maar of het een vloek of een zegen is? Dat vraagt hij zich elke keer af. Dagda blijkt niet zo makkelijk te vinden als de vrienden gehoopt hadden, en het is daarom echt de spannendste strijd die ieder van hen dan ook ooit heeft hoeven voeren.
Wat vind ik van dit boek;
De omslag is echt weer betoverend te noemen, alles komt samen, de vogels, de sterren en de betoverde oude eik staan erop. De vogels en sterren zijn weer glanzend gemaakt en de hele omslag is daardoor magisch te noemen. Deze trilogie heeft ook iets verdrietigs in zich, gekweld bijna, doordat Fionn in verschillende lagen mensen mag aanschouwen, met ze kan praten en ze daarna weer moet achterlaten of kwijt raakt. Catherine Doyle heeft zelf ook magie, de magie om in één zin je de tranen over je wangen te schrijven. In dit deel wordt ook veel meer duidelijk waarom je overal hebt gelezen over een fluit, al waren het kleine stukjes. Dit slotdeel van de trilogie verteld je alles dat je nog niet wist of ontdekt had, het geeft de trilogie een verdiend einde met een lach en een traan. De spanning die al vanaf het begin aanwezig is, is echt de drijfveer van het verhaal, het is bijna té spannend, en dan moet je nog het hele boek door, heerlijk. Dit deel maakt mij helemaal trots op Fionn, waarom? Dat mag je zelf ontdekken maar ik zeg je wel dat het een magisch stukje is.
Ik ben blij dat ik deze trilogie gelezen heb, maar ook wel een beetje verdrietig toen ik de laatste bladzijde omsloeg. Want tijdens het lezen van de verhalen worden de vrienden een beetje bekende van je en ga je ze missen. Hopelijk weet Doyle nog veel meer prachtige boeken te schrijven.
Ken je de trilogie nog niet? Dan wordt dat zeker tijd. De boeken zijn uiteraard te vinden op de website van Uitgeverij Fantoom
Deel 1 – De kaarsenmaker van Arranmore
Deel 2 – De verdwenen zeekrijgers
Deel 3 – De strijd om Arranmore
En uiteraard kun je ook eerst nog mijn recensies hier op Boekenfreaks lezen voor je besluit ze te kopen
Deel 1 – De kaarsenmaker van Arranmore
Deel 2 – De verdwenen zeekrijgers
Een prachtige magische trilogie die je niet mag missen.