‘Ikzelf (Ilse van Boekenfreaks) vind het een heel heftig boek, maar ook ontzettend herkenbaar’, maar dat heeft Claudia al een miljoen keer gehoord ondertussen.
Lees hieronder wat ik allemaal van Claudia wilde weten na het lezen van haar intense verhaal, een verhaal dat mij, en velen met mij, nog lang zal bijblijven.
Wat mij opvalt aan het gesprek met Claudia, is dat het heel erg over het gevoel ‘falen’ gaat, een vrouw voelt het als falen dat ze haar kindje niet heeft kunnen voldragen, en wat is pijnlijker dan jezelf de schuld geven van zoiets vreselijks.
Het praten over gevoelens van ‘falen’, verdriet, angst of geen roze wolk voelen, is echt een ondergeschoven kindje zo zegt Claudia,
Dat merkt ze heel sterk nu mensen haar benaderen om hun verhaal te delen na het lezen van haar boek.
Maar vergeet ook niet het niet serieus genomen worden als je iets instinctief voelt, want ook dat is iets dat nooit zou mogen gebeuren, toch gebeurd en waar niet over gepraat wordt.
Het grootste gedeelte van dit interview was eigenlijk een beetje ‘off the record’, want de herkenning en het praten met iemand die je begrijpt is toch echt wel heel veel waard.
Lees hieronder het interview met de vrouw die al deze taboes wil doorbreken, zodat er openlijk over gepraat gaat worden en we elkaar kunnen helpen en steunen.
Wist je op het moment van beginnen met ICSI al dat je dit boek wilde gaan schrijven?
(Heb je vanaf het begin af aan dagboeken bijgehouden over jullie reis naar en met jullie kindjes? Of heb je alles echt uit herinneren gehaald? Deze vraag schoot tijdens het lezen in mijn hoofd omdat je alles nog zo ontzettend goed weet, in detail en met gevoelens en gedachten)
Nee, bij de ICSI nog niet.
Alleen toen ik zwanger was van Yoran en Milan heb ik wel meteen een zwangerschapsdagboek gekocht en ben ik meteen gaan schrijven.
Ik heb toen ook wel over het gehele IVF traject geschreven want dat zat toen nog heel goed in mijn hoofd, en dat heb ik erin gezet omdat ik dacht dat wil ik allemaal onthouden.
Maar nee, tijdens het ICSI traject had ik dat nog niet.
Bij het ICSI traject bijvoorbeeld, weet je dus al ongeveer vier weken dat je zwanger bent, dus heb ik op de digipoli van Radboud Nijmegen alle uitslagen uitgeprint en op de week 1 week 2 enzovoorts geplakt, want die weken horen er ook bij.
Ook in de tijd dat Yoran en Milan in het ziekenhuis hebben gelegen heb ik heel veel geschreven.
Helemaal omdat wij met Yoran en Milan nog geen kindjes thuis hadden, kon ik veel schrijven en nadenken, want na het buidelen of voeden gingen de jongens weer de couveuse in en dus kon ik mooi hun dagboeken bijhouden.
Ik heb toen écht heel veel geschreven omdat ik in detail wilde weten wat de jongens binnen kregen en wat ze met ze deden.
Maar dus niet met het idee om later en boek te schrijven, maar meer wat jij (Ilse van Boekenfreaks) zegt ‘omdat ik het zo bijzonder vond dat we zwanger waren’.
Ik snap de keuze om aan niemand te vertellen dat jullie het ICSI traject ingingen, maar was je niet heel erg opgelucht om het toen éindelijk aan je ouders en broer te vertellen na de eerste keer?
Jaaa, ja zeker, als ik het achteraf bekijk dan zou ik het zeker niet nog een keer zo doen, maar op dat moment…ik heb het zwanger zijn gewoon heel erg geromantiseerd, al van kleins af aan dat ik voelde ‘oh dat is zo leuk, fijne kraamweek, lekker verzorgd worden’ maar vooral ook gewoon het op een ludieke manier aan je ouders en anderen kunnen vertellen dat je zwanger bent.
En dat zat zo ontzettend in mijn hoofd, dat wij zijn dat samen aangegaan en sjah achteraf gezien was dat gewoon geen doen.
Want uiteindelijk vraagt zo’n IVF/ICSI traject zoveel meer van je dan je van te voren had gedacht, dat het zeker wel een opluchting was toen we het uiteindelijk wel konden vertellen.
De tweede keer voelde ook gewoon al echt anders omdat je dan al die ‘voorkennis’ hebt, en weet wat je voor je kiezen gaat krijgen, en dat maakt ook wel dat je er íéts minder in opgeslokt word zeg maar, omdat je het even wat makkelijker kunt delen dat ik denk ‘ja achteraf was dat inderdaad ook echt wel een stuk fijner dat hadden we toen ook meteen moeten doen’.
Het woord miskraam staat niet in de subtitel, heb je daar bewust voor gekozen?
Nee, want ik zag je vraag voorbij komen en dacht meteen ‘oh dat is wel een leuke vraag, want ik heb daar helemaal nooit echt over nagedacht’.
Misschien als het allemaal ‘gewoon’ bij ICSI was gebleven dat de miskraam dan veel meer indruk op mij had gemaakt zeg maar (en het heeft echt wel indruk op mij gemaakt hoor).
Maar omdat alles daar nog bij kwam, de vroeggeboortes enzo, dat was zo to much, en het had allemaal zo’n impact, dat die miskraam voor mij wat kleiner is geworden ofzo, de miskraam is eigenlijk echt ondergesneeuwd door alles eromheen.
En een miskraam moet je niet onderschatten hé, maar dat heb ik misschien juist wél gedaan, omdat ik zo bezig was met IVF en zwanger worden.
Er is door alles gewoon geen ruimte meer in mijn hoofd geweest, want daarna kwamen de vroeggeboorte en toen was ik daar echt gewoon van van mijn padje af, dus er is gewoon op dat moment geen ruimte geweest voor de miskraam.
Wat is jouw doel, jouw intentie om dit boek uit te geven?
Mijn doel heb ik eerst heel klein gehouden want ik had een beetje een weerstand om het op te schrijven, want ‘wie gaat er nou zo’n boek lezen’, dus ik dacht dan ga ik het allemaal opschrijven voor mijn kinderen zodat zij het later ook allemaal kunnen lezen.
De grotere intentie van dit boek is natuurlijk wel zoveel mogelijk mensen daarmee bereiken en daar zoveel mogelijk herkenning en erkenning mee geven.
En ook om bij zorgprofessionals inzichten te geven dat zij het ook een keer kunnen lezen vanuit het perspectief en gevoel van een ouder.
En daar is wat minder aandacht voor, en dat kan ik mij logischerwijs beredeneren want ze zijn er om de kindjes te redden en zij moeten ervoor zorgen dat die kleine baby’tjes zo goed mogelijk door die periode heen komen, maar gevoelsmatig weet ik dat er bij vrouwen (en ook bij sommige mannen hoor) zoveel onverwerkt trauma zit in dit stuk waar gewoon te weinig aandacht voor is, omdat we als vrouwen altijd maar denken sterk te moeten zijn en door te moeten gaan.
En uit ervaring weten we ook dat het bijna van jou als vrouw verwacht word dat je maar opstaat en doorgaat.
Dat merk je dan aan zinnetjes als ‘ja maar jullie zijn nu toch thuis en alles gaat toch gewoon goed?’. Mensen die er niks mee te maken hebben kunnen zich niet inbeelden wat voor een effect een vroeggeboorte op een vrouw (en soms ook man) heeft waardoor er veel te vaak aan voorbij gegaan word.
Het ergste is ook nog dat het vaak juist de vrouwen zijn die dit soort dingen zeggen, dus we houden dit zelf zo erg in stand, en juist dat gehoord en gezien worden is heel belangrijk.
Hoe ben je aan de samenwerking met Care4Neo gekomen voor je boek?
Dat is eigenlijk een beetje vanzelf ontstaan.
Ik zat midden in mijn schrijfproces en hoe meer ik in dat schrijfproces zat hoe meer ik ook voelde dat ik er iets mee moest, gewoon dat thema an sich, dus ik breng een boek uit maar ik wil het eigenlijk wel groter maken, ik wil spreken in ziekenhuizen en het groter maken dan het boek alleen.
En toen kwam er bij Care4Neo op Instagram een post dat zij ziekenhuis contactpersoon zochten voor het MMC Veldhoven, en toen dacht ik ‘dat is precies wat ik eigenlijk zoek’, want dat is het ziekenhuis waar Rhoan geboren is.
En na een gesprek over wat Care4Neo eigenlijk allemaal doet ben ik gaan onderzoeken wat er precies bij mij zou passen.
Toen ze hoorden dat ik schreef vroegen ze ‘oh vind je het dan leuk om in de redactie van de kleine maatjes te komen, want wij zoeken mensen die kunnen redigeren’ en toen dacht ik ’ja dat vind ik echt heel leuk’, en zo is het eigenlijk een beetje gaan rollen.
Ik heb ze ook steeds op de hoogte gehouden van het vorderen van mijn boek en uiteindelijk heeft het bestuur het opgepikt want die zei ’er zijn best wel veel initiatieven (mutjes, kleertjes, kleedjes die gemaakt worden voor de ouders en kindjes), maar een boek was eigenlijk nog niet geschreven’, als je ook gaat zoeken online vind je over dit onderwerp eigenlijk niks.
En eigenlijk doet Care4Neo niet aan promotie, maar dit past zo goed bij waar Care4Neo voor staat dat ze het wel gepost hebben.
Waar heb je de kracht vandaan gehaald om op deze manier te schrijven, zo gedetailleerd en vol gedachten en gevoelens van toen?
Dat weet ik eigenlijk niet, ik schrijf gewoon heel graag, ik vind dat ook gewoon super leuk om te doen, en ik vond dat proces ook gewoon heel leuk.
Ik denk wel dat ik eraan toe was zeg maar, onze jongste is 12 dus die was 10 toen ik ging schrijven, ik ben dus al 10 jaar bezig geweest om alles een plekje te geven en het goed te verwerken, en toen dacht ik ‘ja het is nu de tijd om alles op te schrijven’.
Ik heb ook dossiers opgevraagd van de NICU en het was ook echt heel mooi om alle verslagen en dagboeken terug te lezen.
Want sommige dingen ben je gewoon vergeten of denk je niet meteen aan en dat lees je dan wel weer terug en denk je ‘oh ja zo zat dat’.
De vorm van therapie die jij hebt gehad om alles te verwerken was (o.a) EMDR? Heb je daardoor weer volledig de regie in handen gekregen en dingen een plek kunnen geven?
Voor de EMDR had ik al best vaak met psychologen gesproken maar dat voelde voor mij echt een beetje als ‘lullen voor spullen’, het is leuk maar het helpt maar éven, want uiteindelijk komt dat vervelende gevoel, zeker dat gevoel van de geboorte van Rhoan elke keer weer die dagen rond zijn verjaardag of wereld prematuren dag terug en EMDR haalde daar echt wel de scherpe randen, de emotionele lading vanaf.
Dus nadat ik EMDR had gedaan had ik ook niet meer zo’n last van die dagen voordat Rhoan jarig was.
Of dat ik de week na prematurendag dacht ‘oh ja het is wereld prematuren dag geweest’ terwijl ik de jaren ervoor er zoveel last van had, het zat zo ontzettend in mijn systeem.
Heb je door het schrijven van dit boek gekregen wat je wilde voor jezelf?
Ja, maar eigenlijk meer, véél meer.
Toen ik net begon met schrijven heb ik het heel klein gemaakt voor mezelf want ik dacht ‘dan kan het ook niet falen’, maar ik heb 1oktober mijn boek uitgegeven en de reacties die dat teweeg heeft gebracht had ik van te voren écht niet bedacht, ik heb er echt niet bij stilgestaan dat dit zo zou zijn.
Ook van artsen en verpleegkundigen, maar ook van mensen die mijn boek besteld hebben die ik wel persoonlijk ken en dan blijkt naderhand dat die ook IVF/ICSI gehad hebben wat ik dan niet wist en dan komt er wel een gesprek op gang.
Dus ja het heeft mij echt veel meer opgeleverd dan gedacht.
Het heeft ons gezin ook heel veel gebracht, want doordat ik dit boek ging schrijven ontstonden er ook heel veel gesprekken met Milan en Rhoan over hun vroeggeboorte, en ook met Patrick.
Dus waar je normaal de tijd niet neemt om ergens in te duiken moesten wij hierin samen op zoek naar op welke manier verwoord ik dingen in het boek, en voelt dit voor iedereen oké.
Heb je al reacties gekregen en zo ja wat voor reacties? En zijn het de reactie die je ‘zocht’?
Die heb ik echt heel veel gehad, en ik moet zeggen dat ik me daar een klein beetje in heb vergist, of niet echt op had voorbereid.
Ik vond het wel echt heel spannend, want ik heb mijn verhaal opgeschreven, en in principe kan daar niks fout aan zijn want het is míjn verhaal, maar mensen betalen toch best wel wat geld voor een boek vind ik dan altijd, dus dan wil je ook dat mensen het fijn vinden om te lezen.
Want de lezer moet uiteindelijk bepalen of het lekker te lezen is en ook of het een boek is dat ze hun geld waard vinden.
Wil je zelf nog iets kwijt wat ik niet gevraagd of gezegd heb, maar wat je wel belangrijk of leuk vind om te vertellen?
Eigenlijk nogmaals wat ik al heb gezegd, dat mijn doel is dat het normaal wordt dat we erover mogen praten.
Dat het uit de taboesfeer komt en dat we gewoon écht mogen zeggen hoe we erin staan, en dat als het geen roze wolk is dat het gewoon geen roze wolk is.
Dat we ons dan niet hoeven te schamen of sterker voor hoeven te doen of gaan doen dan we zijn.
Dat het écht bij heel veel vrouwen voorkomt, nu lijkt het of het bij elke vrouw goed gaat behalve dan bij jouzelf, maar dat is gewoon écht niet zo.
En nu door mijn boek wordt het bespreekbaar gemaakt, en dan komen die verhalen van vrouwen naar boven dat je echt gaat merken dat er meer vrouwen zijn die géén roze wolk meemaken dan degene die wél een roze wolk meemaken.
En helaas komt dat taboe ook voort uit verwachtingen die we uiteindelijk zélf creëren en die dan, zeker bij een vroeggeboorte of een zwaarder traject dan ‘gewoon’ zwanger worden, niet vervult zien worden.
We moeten elkaar scherp houden, en zeggen dat onze verwachtingen gewoon niet realistisch zijn.
Claudia verteld ook dat ze bij sommige dingen echt wel even heeft getwijfeld om ze in haar boek te zetten, want die zijn best persoonlijk en wie zit daar nou op te wachten, bijvoorbeeld intiem zijn met haar man.
Maar uiteindelijk heeft ze die dingen er dan wel in gezet, want het hoort erbij, ook dát zijn dingen die in de echte wereld als een mooi plaatje worden neergezet, maar echt niet zo rooskleurig zijn soms.
En ook die dingen moeten bespreekbaar worden, want ook dat hoort erbij omdat je in zo’n periode zo in die overlevingsstand staat en zo boos kan zijn op je eigen lijf, is dat niet perse het eerste waar je behoefte aan hebt.
Ook krijg ik van Claudia het compliment dat ik echt hele mooie vragen heb gesteld, en dat doet mij ook goed omdat ik in een interview zoveel mogelijk ziel wil geven, en de lezers echt een kijkje binnenin een schrijver wil geven in plaats van een oppervlakkige vraagstelling.
Het mooie vind ik ook dat Claudia mijn vragen ‘vergelijkt’ met die van een Linda.nl bijvoorbeeld, dat ze mijn vragen wel echt ‘anders’ vind, dieper dan een weekblad dat dus doet, en ja dat is mooi om te horen.
De foto op de achterkant, de zogenaamde schrijversfoto, is anderhalf jaar geleden gemaakt met Claudia haar ouders, en ze vond hem juist zo mooi omdat haar gezin er zo lekker ongedwongen en spontaan op staat.
‘De cover is wel een mooi verhaal nog, ik werkte samen met Boekengilde uit Enschede en ook met hun vormgever, dus ik had zelf bedacht dat het een soort collage moest gaan worden van allerlei foto’s en ik wilde wel echt paars hebben, dus ik heb ook echt de Care4Neo paars uitgezocht en ik wilde roze letters.
Daar zijn ze mee gaan puzzelen maar ze zeiden ook ‘daar komen we echt niet mooi mee uit’, toen kwamen ze met deze cover, en ik vond hem echt heel vet, maar ik heb drie kinderen en er staan er maar twee op, dus ik heb heel erg getwijfeld.
Dus ik ben met de vormgever gaan zitten om te kijken of we Rhoan er toch echt wel bij konden krijgen maar dat werd gewoon echt niet mooi.
Toen ben ik uiteindelijk maar met Rhoan het gesprek aangegaan van ‘joh als je een boek wil verkopen moet de cover aanspreken, en we hebben van alles geprobeerd maar het lukt niet met jullie alle drie op de cover, zou je dat heel erg vinden?’ Dat vond Rhoan niet erg, maar hij wilde dan wel echt dat de foto met zijn PSV tutdoekje op zijn rug erin hebben.
Dat doekje heeft op hem heel veel indruk gemaakt omdat hij toen zo ontzettend klein was dat ze het als dekentje in de couveuse gebruikte in plaats van dat het een tutdoekje was’.
De aandacht voor het boek komt ook nog in de kleine maatjes van november, die ook wordt uitgedeeld onder de NICU verpleegkundigen waar hij normaal gesproken niet terecht komt, en Claudia heeft het ook naar RTL laat gestuurd, dus hopelijk gaat het, mede ook door dit stuk en mijn recensie, als een olievlek en word het bewustzijn en begrip vergroot.
Wil jij dit indrukwekkende, heftige, emotionele maar zeker ook informatieve boek hebben? Dan kun je hem bestellen bij Claudia zelf, of bij het blauwe mannetje.
