‘Samen uit, samen thuis. We gaan er samen voor. We zijn vrienden voor het leven. Maar vanaf de bel gaat, kunnen we elkaars smoelen niet meer zien of ruiken – dan is het elk voor zich. Want ik ben op zoek naar de waarheid, zij spelen nog met Playmobil en Lego. En dat rijmt niet, probeer maar eens. Waarheid en Playmobil. Zoals gezegd: niet te rijmen.’ Is een klein stukje uit ‘Floppy’.
Dieter Floppy is de weg kwijt. Wie is hij? Waar komt hij vandaan? En wie kan hem weer de weg wijzen? Zijn ouders? Zijn vrienden? Zijn nieuwe leraar? Pastoor Von Apfelstrudel? Of een eenzame cowboy uit het Wilde Westen? Niemand lijkt echt geschikt, maar toch wordt onze held na elke ontmoeting wat wijzer en rijper. Misschien zijn vragen wel belangrijker dan antwoorden?
Dieter Floppy is een beetje een pestkop, doet heel stoer, heeft een grote mond en hij heeft een super stoere BMX-fiets, Floppy-X, waar hij alles op doet. Floppy zijn vader woont niet meer bij hem en zijn moeder want die is ervandoor met zijn snolletje, zoals Floppy z’n moeder zijn vaders nieuwe vriendinnetje noemt. Wanneer meneer Bonny, Floppy z’n nieuwe leraar, de klas een bijzondere en wel heel aparte opdracht geeft raakt Floppy in de war. Hij moet de waarheid zoeken, maar wat is de waarheid eigenlijk en wie is Floppy zelf? en dan niet gewoon de waarheid, nee dé waarheid. Floppy gaat dus op zoek naar iemand die hem deze belangrijke dingen kan vertellen, maar komt er überhaupt wel iemand in de buurt om hem dit te vertellen of zal hij het toch echt zelf moeten doen?
Wat vind ik van dit boek?
Dit boek is op z’n zachts gezegd heel bijzonder…. Oké zeg maar gewoon heel vreemd (wel leuk vreemd hoor). Wat wel erg vervelend en lastig leest, is dat er totaal niet wordt aangegeven (qua lettertype, naam of leestekens) wie er wat zegt, je weet dus ook niet wanneer Floppy iets echt zegt of het alleen denkt, erg jammer want het maakt het lezen er niet makkelijker of fijner op, gelukkig staan er nog wel punten en komma’s in de tekst.
Maar genoeg over dingen die ik niet fijn vind lezen, en op naar wat er wel mooi en leuk is aan dit boek, want dat is er ook zeker meer dan genoeg. De cover is heel speels en grappig, lekker simpel (misschien iets misleidend omdat het niet echt een kinderboek is, in mijn ogen), het lettertype van zijn naam ‘Floppy’ is graffiti-achtig en passen erg goed op de cover. De namen in het verhaal werken op je lachspieren en ook Floppy maakt je constant aan het lachen met z’n rare opmerkingen of denkwijzen. Dichterlijke vrijheid is denk ik wel een goed manier om deze schrijfstijl te omschrijven, er komen bijzondere zinnen en zegswijzen in voor en de manier van communiceren tussen Floppy en andere personages gebeurt ook op een behoorlijk dichterlijke en aparte manier (in mijn ogen). In het verhaal worden hele mooie dingen verteld, het is echt een verhaal dat meer dan één laag heeft, het maakt duidelijk dat je over sommige dingen best iets langer mag nadenken omdat ze echt betekenis hebben. Dit verhaal is een soort spirituele en wijze reis. Een ware filosofische reis, met humor en kwinkslagen op weg naar dé Waarheid, maar voor Floppy blijken de vragen soms een belangrijker inzicht aan hem te brengen dan de antwoorden zelf. Een aparte, niet zomaar even simpel weg te lezen young adult, voor iedereen die eens een uitdaging aan wil gaan. Ook de illustraties zijn erg tof en mooi gemaakt door Patrick van Oppen.
Dit bijzondere boek kun je bekijken en daarna als je dat wilt uiteraard meteen bestellen bij Uitgeverij Clavis.