Wereld Prematuren Dag
Vandaag zet ik mijn recensie én een interview met schrijfster Claudia Kemps online, omdat het vandaag Wereld Prematuren Dag is.
Dit is een dag waarbij er wereldwijd wordt stil gestaan bij de impact die een vroeggeboorte heeft, en worden de gezinnen vanuit verschillende hoeken van de samenleving een hart onder de riem gestoken.
Deze twee items (mijn recensie en interview) zullen dan ook in de Wereld Prematuren Dag kleuren zijn, en dat is paars.
Dit boek staat mij na aan het hart.
Ik durf het eigenlijk bijna niet te lezen vanwege mijn eigen gevoelens, maar ik vind ook dat het een klein beetje mijn plicht is om een zwaar onderwerp als dit aan de wereld te kunnen laten zien, op mijn website.
Waar gaat dit boek over;
Dit is eigenlijk een boek vol taboes, dingen waar vrouwen (en soms mannen) niet over ‘mogen’ of kunnen vertellen omdat mensen buiten de situatie zich geen houding weten te geven.
Claudia neemt je mee in haar reis om zwanger te raken, te blijven en vroeggeboortes.
Een onderwerp dat mij en mijn man helaas heel bekend is, onze dochter Bodi is namelijk met 34 weken geboren.
Dit is onze eerste foto samen
Doordat Claudia haar man, Patrick, in zijn jonge jeugd ziek is geweest is op een natuurlijke manier zwanger worden niet mogelijk (minder dan 1%) dat maakt dat ze besluiten het IVF-traject in te gaan.
Maar doordat ingevroren zaad wat trager blijkt wordt er gekozen voor ICSI, een bijzondere vorm van IVF.
Absoluut een zwaar en heftig traject waarin er vele gevoelens en gedachten voorbij komen.
Wat vind ik van dit boek;
Ten eerste vind ik het ontzettend moedig en mooi dat Claudia dit boek geeft geschreven, niet alleen voor ouders die zich hierin herkennen, maar vooral ook voor mensen die deze wereld van ongeloof en verdriet juist helemaal niet kennen.
Op de onderwerpen in dit boek (miskramen, IVF/ICSI en vroeggeboorte) heerst nog altijd een taboe of een onredelijke angst om het erover te hebben, en hopelijk door dit boek wordt dat iets minder.
Ik vind het een prachtige cover, maar de cover zal desalniettemin voor veel ouders van premature kindjes best confronterend zijn en even binnen komen.
Wat ik vooral héél mooi vind in dit verhaal is hoe Claudia alles weet te omschrijven.
Ik probeer al jaren alles onder woorden te brengen en ik slaag daar niet altijd in (en zéker niet zonder tranen), en om dan een boek als dit te lezen is best heftig.
In mijn interview kom ik erachter dat Claudia pas 2 jaar geleden alles heeft kunnen verwoorden, dus dat ik dat nog niet helemaal kan na bijna 3jaar lijkt dus niet zo gek.
Al heeft natuurlijk iedereen z’n eigen tempo van verwerken en een plek geven.
Claudia schrijft haar verhaal zo makkelijk en fijn, het is alsof je haar al jaren kent, en gewoon met haar zit praten onder het genot van een bakkie koffie.
Zo is het interview ook tot stand gekomen, we hebben bijna 3uur zitten praten over alles in en om vroeggeboortes IVF/ICSI en miskramen heen.
Wat Claudia ook heel goed en mooi doet is tussen de verhalen door dingen tot in de detail uitleggen, wat is ICSI? Wat is buidelen? Wat is een prematuur of een dysmatuur kindje?
Als je namelijk niks met deze wereld te maken hebt, weet je dit deze dingen vaak niet.
Ook staat er in het hoofdstuk ‘medische hobbels’ een opsomming van woorden die Claudia uitlegt, bijvoorbeeld bradycardie, BPD en nog meer woorden of uitdrukkingen die voor velen onbekend zijn.
Het taboe dat heerst op het ‘moeten hebben’ van de roze wolk maar dat niet hebben, is zo intens dat (vooral) vrouwen zich niet durven uitspreken terwijl dat juist in een tijd als deze zo ontzettend belangrijk is.
Ook merk je dat intuïtie een hele grote rol speelt, waar helaas ook vaak ‘overheen gewalst’ wordt door professionals of de omgeving.
Wat ik wel heel héél erg vind om te lezen (en dan druk ik me nog zacht uit), is dat Claudia in 2007 al problemen ondervind met de kundigheid (of eigenlijk ONkundigheid) van het consultatiebureau met betrekking tot vroeggeboren kindjes.
Ze geeft aan dat ze er onzekerder vandaan kwam dan erheen ging, Claudia heeft daarom besloten alleen voor entingen heen te gaan.
Dat gevoel kennen mijn man en ik absoluut, ook wij hebben dat besluit genomen, en dan heb ik het over 2021…. ZESTIEN JAAR LATER!! dat wij dit ondervinden, schandalig.
Wordt het niet tijd dat er iets aan gedaan wordt??!!!
Ik merk wel dat ik dit een héél zwaar maar ook mooi en herkenbaar verhaal vind.
Waarom? Omdat ik hetzelfde heb gedaan, gezegd, gevoeld of gedacht heb (en eigenlijk nog altijd) denk als Claudia destijds.
Het gevoel van falen, de onzekerheden (die zich uiten in het groot houden en doorgaan), en de energie die het kost om al mijn negatieve overtuigingen in stand te houden erbovenop, zorgen ervoor dat je kopje onder gaat.
Het kan jaren en jaren duren eer je een vroeggeboorte een plek kunt geven, en zeker wanneer je (zoals ik) niet de juiste hulp hebt (gekregen).
Claudia is werkzaam bij Care4Neo, waar haar boek ook onder de aandacht is gebracht.
Ik ben zelf ook de Care4Neo reis ook aangegaan eind vorig jaar ten tijde van mijn tweede zwangerschap.
Nu na de geboorte van onze zoon (die ‘keurig’ geboren is met 39² 
), ga ik weer beginnen, in de hoop ouders te kunnen geven wat ik zelf gemist heb in het ziekenhuis.
En wat is er mooier dan weer in de bres springen op zo’n prachtige dag als Wereld Prematuren Dag.
Care4Neo is een prachtige organisatie die zich inzet om ouder van prematuren een steuntje in de rug te geven.
Lees natuurlijk ook mijn interview met Claudia om nóg meer over haar en haar verhaal te weten te komen.
(Klik op de logo’s om naar de website te gaan)
Je kunt ook een kijkje nemen op 
voor alle informatie rondom vroeggeboortes en Wereld Prematuren Dag.
Wil jij dit boek nu ook lezen?
Je kunt het bestellen bij Claudia zelf of iedereens favoriete blauwe mannetje.
