Deze keer mocht ik het boek ‘Stormwachter Deel 1 – De kaarsenmaker van Arranmore’ lezen, het eerste boek in ‘de stormwachters trilogie’ van Catherine Doyle, en jeetje wat is dit een geweldig mooi avontuur. Gelukkig is het na het omslaan van de laatste bladzijde nog niet voorbij, want deel2 ‘Stormwachter – De verdwenen zeekrijgers’ ligt al ongeduldig op mij te wachten.
Eens per generatie kiest het eiland Arranmore een nieuwe Stormwachter om de magische krachten van het eiland in toom te houden en te beschermen tegen vijanden. Binnenkort zal Fionns opa, een geheimzinnige, zonderlinge oude man, zijn taken neerleggen. Hij is al veel te lang op zijn post gebleven. De tijd voor een nieuwe Stormwachter is gekomen.
Maar diep onder de grond heeft er iemand op Fionn gewacht. Terwijl de strijd om het Wachterschap losbarst, ontwaakt er een duistere vorm van magie die een oeroude oorlog nieuw leven wil inblazen.
Fionn Boyle gaat samen met zijn zus Tara naar het eiland Arranmore, naar hun grootvader Malachy Boyle, maar het voelt raar aan wanneer hij van de boot aan land stapt, net of het eiland leeft. Gaandeweg ontdekt Fionn hoe magisch het eiland écht is, en dat niks is zoals hij dat had gedacht of verwacht. Het eiland lijkt tegen hem te praten en ook z’n opa is een aparte en bijzonder man die op het eiland ‘de stormwachter’ wordt genoemd. De twee magiërs van het eiland, Dagda en Morrigan, hebben eeuwen geleden een strijd gestreden die nog altijd aan het eiland verbonden is doordat hun magie er nog altijd in rond waard…… en dat niet alleen. Het vriendje van Tara is op zoek naar de zeegrot, maar de reden daarvoor is niet zo eerlijk als Fionn in eerste instantie had gedacht, hierdoor ontstaat er een onderlinge strijd en de jacht naar de zeegrot neemt vormen aan die zorgen voor veel meer gevaar, en nog meer ruzie dan er al was. Fionn leert gaandeweg meer en meer over het eiland, zijn opa en de reden dat hij zich op een rare manier bekeken en aangetrokken voelt door en tot het eiland.
Wat vind ik van dit boek;
Dit boek zit werkelijk vol met magie. Zoveel lagen die over elkaar worden gelegd en die je mag ontdekken en beleven samen met Fionn en zijn opa. Magisch is inderdaad het enige woord dat dit boek perfect past. Er lopen personages in dit verhaal rond die je de kriebels geven, en in combinatie met het magische eiland dat met Fionn lijkt te communiceren wordt dat gevoel steeds erger en ongemakkelijker waardoor het verhaal juist een nóg grote aantrekkingskracht krijgt. Het mooie aan hoe dit verhaal geschreven wordt is dat je niet weet bij wie je loyaliteit zou moeten liggen, uiteraard heb je een voorkeur tijdens het lezen, maar het voelt alsof er meer achter elk personage zit dan je denkt, wat je overtuiging aan het wankelen brengt. De omslag is betoverend mooi, hemelsblauw met Fionn en de vuurtoren als aandachtstrekkers, en wanneer je het boek schuin in het licht houd lichten de sterren en titel op omdat ze glanzend zijn gemaakt, echt heel gaaf. (kijk zelf maar hieronder)
Het mooiste in dit verhaal vind ik de band tussen Fionn en z’n opa, de twee voelen elkaar aan, maken ruzie en maken het ook weer goed, praten over dingen waar ze ruzie over hebben gemaakt en leren van elkaar, het is heel mooi om te lezen hoe deze twee personages het boek vullen met hun magie.
Ik ga vol verwachting in deel 2 beginnen genaamd ‘stormwachter – de verdwenen zeekrijgers’.
Over een paar maanden verschijnt het afsluitende deel in deze trilogie, dus echt iets om naar uit te kijken.
Catherine Doyle (<—- neem via de link zeker een kijkje op haar website) schreef dit verhaal geïnspireerd op het echte eiland Arranmore waar haar grootouders opgroeiden, en uit de avonturen van haar zeemansvoorouders, en dat maakt dat ze dit verhaal, de plaatsen en het eiland zo prachtig en gedetailleerd weet neer te zetten. Catherine groeide op in het westen van Ierland en ook dat voel je door het verhaal heen. Het geeft het verhaal altijd net iets meer als iemand echt weet waar hij/zij over schrijft, in dit geval het eiland Arranmore.
Ik vind dit echt een boek dat filmwaardig is, het is spannend, mooi, ontroerend en je leeft ontzettend met Fionn mee, dat en nog veel meer dingen zijn dingen die je graag in een film zou willen zien, ik in ieder geval wel.