Christopher, Elisabeth en Baris zitten, samen met Toink, Vito en Bora in de hemel opgesloten omdat Petrus vond dat ze te laat waren met hun missie volbrengen. In de hemel ontmoeten ze de mug, Zareb en de olifant, Mosi die hen maar wat graag willen helpen. En wat blijkt? Mosi en Zareb zijn niet zomaar twee dieren, het zijn twee familiaren, nóg zonder ridder. Een extra zoektocht dus. De missie die de ridders dit keer krijgen is nog moeilijker dan anders, want Atlas schijnt tot leven te zijn gekomen en alles dat hij met de wereldbol op z’n rug doet, gebeurt ook met de echte wereld, dus haast is zeker nodig. Christopher maakt veel meer mee dan hij ooit gedacht had, uitzichtloze situaties, spannende plaatsen, oplossingen voor problemen en vriendschappen waren vroeger bijzonder, maar sinds hij ridder is aan de orde van de dag, iets waar Christopher nog altijd aan moet wennen. Ook wil hij nog altijd Baris helpen om zijn zusje te vinden maar uiteraard zijn ze nog niet af van de schurk Degroteb Oef, die maar wat graag de macht over de complete wereld in handen wil krijgen en daar alles voor over heeft.
Dit deel is niet zo heel dik maar bevat genoeg humor, spanning en avonturen voor duizend pagina’s. We beginnen dit deel met een uitleg over alles dat er tot nu toe gebeurd is, wie welke gaven heeft en welke vijanden, vrienden en missies er zijn en zijn geweest, erg handig voor de vergeetachtige lezer of degene die voorgaande delen niet gelezen heeft (maar eerlijk? Dat zou heel dom zijn…en zonde). Het is echt supergrappig, die Mosi en Zareb (De olifant en mug) zijn echt compleet prettig gestoord en ik heb constant in een deuk gelegen om die twee. Deze boeken zijn niet alleen spannend en grappig, je leert er ook nog eens veel door, bijvoorbeeld het verhaal in dit deel dat je iets leert over Atlas, Atlantis en de andere goden. In dit deel lees je ook hoeveel het met iemand doet als je voor anderen klaar staat ook al levert dat jou niks op, behalve dankbaarheid en respect (en dat zou altijd genoeg moeten zijn). Het is zo ontzettend jammer dat Christopher Plum hier stopt, ik had zo graag nóg meer van avonturen willen lezen, álles van zijn avonturen willen lezen. De serie van Christopher Plum verdient een dikke dikke pluim, het is namelijk een ontzettende leuke serie voor jong en oud, waar je erg om moet lachen en ook nog eens van kunt leren als je een beetje tussen de regeltjes doorleest. Hopelijk mogen we ooit nog meer delen van Christopher ontvangen en blijven genieten van de avonturen van de ridders en het verhaal afzien.
Helaas is dit (tot nu toe) het laatste deel van de ontzettende leuke jeugdserie ‘Christopher Plum’. En dus zijn dit ook de laatste vragen en antwoorden over de boeken en Christopher. Tamara, ontzettend bedankt voor jouw openhartige leuke antwoorden op alle vragen die bij alle delen van de serie in mijn hoofd schoten.
– Waarom Atlas en Atlantis?
* Ik wilde iets over Atlas schrijven, omdat het zo interessant is dat hij de wereld op zijn schouders draagt (eigenlijk het hemellichaam, maar dat weten veel mensen niet). Ik ging nadenken over wat hij zou kunnen met die kopie van de aarde als je hem zou kunnen wekken. Zo bedacht ik dit verhaal. En wat past er beter bij Atlas – qua naam in ieder geval – dan Atlantis?
Atlantis vond ik altijd al interessant, omdat het zo mysterieus is. Heeft het echt bestaan? Ligt het nu op de bodem van de oceaan? Hoe kan een heel eiland zinken? Overstromen begrijp ik, maar zinken? En was het echt zo magisch mooi? Door over dat soort dingen na te denken, krijg ik dan weer ideeën. En die verwerk ik in verhalen.
– Ik verbaas mij elke keer over de vindingrijkheid van jouw grappen, in dit deel vooral met Zareb en Mosi (de mug en de olifant), ploppen zulke grappige dingen zomaar in je hoofd of heb je er soms wat hulp bij nodig?
*Ik heb alle grappen zelf bedacht. Soms moest ik daar wel even over denken, maar vaak ontstonden ze vanzelf. Toen ik de personages Zareb en Mosi bedacht, schoten me meteen al grappige dingen te binnen, die ik later in het verhaal heb gepast. Welke grappen dat waren ga ik natuurlijk niet verraden 😉 Ik moest zelf ook wel erg lachen om sommige momenten met die twee.
– De cover is net zo duister als het verhaal, alle covers passen goed bij hun verhaal, hoe trots ben je als je daarnaar kijkt?
*Heel trots. Ik vind Stieven van der Poorten zo geweldig getalenteerd. Ik bedenk iets en hij tekent dat gewoon! Ik vind de covers nog steeds allemaal geweldig, zowel de voorkant als de achterkant. Hij heeft mijn personages echt tot leven gebracht
– Hoe balen is het dat Christopher (vooralsnog) hier stopt?
*Ontzettend balen, want ik had nog heel veel avonturen gepland staan voor hem. Ik hoop dan ook dat ik nog eens de kans krijg om de serie af te maken
– Zaten alle geplande boeken al in je hoofd om de wereld in te gaan, of ga je altijd pas aan het volgende denken als een voorgaand deel af is?
*Voordat ik aan deel 1 begon had ik al een aantal globale ideeën. Bijvoorbeeld dat ik iets met Excalibur wilde doen, en iets met het Boze Oog/ Oog van Fatima. De andere ideeën zijn tijdens het schrijven ontstaan.
Ik denk een verhaal nooit tot in detail uit, maar wacht liever af waar het me naartoe brengt tijdens het schrijven. Personages hebben daar zelf ook ideeën over, dus die laat ik vaak maar begaan. (En soms moet ik ze dan uit benarde situaties redden)
– Elke keer dat er een boek uitgegeven is, valt er dan een last van je schouders af of begint die dan juist? (Qua bedenk-maak en ontvang stress)
*De last, voor zover die er is, valt van mijn schouders voor de helft wanneer ik het laatste woord tik en voor de helft wanneer ik de laatste versie vóór uitgave heb gecheckt. Als het boek verschijnt is dat alleen maar superleuk. Weer een boek vasthouden met mijn naam erop. Het blijft ongelooflijk en gaaf. Natuurlijk is het ook elke keer spannend, want je weet niet hoe de lezers gaan reageren. Maar het is vooral leuk als het er eindelijk is.
– Dit deel was wel weer super spannend met die norse Atlas maar toch ook wel weer iets ‘tammer’, wat een mooie afwisseling is en het heeft de lezer weer mooie lessen/boodschappen gegeven, plaats je bewust die onderliggende boodschappen in je verhalen of heb je daar niet bewust over nagedacht?
*Ja, die boodschappen stop ik er bewust in. Ik vind het belangrijk om naast leesplezier nog iets anders mee te geven aan de lezers. Ik wil dat niet te opvallend doen, want het moet geen soort lesboek worden. Maar er is genoeg moois dat je anderen kunt meegeven en dat doe ik ook graag. En dan hoop ik dat de lezer de boodschap(pen) oppikt.
Tamara, dank je wel voor je openhartige antwoorden en uiteenzettingen op de vragen over Christopher.