Op Zaterdag 30 juni 2019 kwam Thomas Olde Heuvelt naar boekhandel van der Meulen in mijn geliefde stadje Alkmaar om zijn boeken, en dan vooral Echo, te signeren en te promoten. Dat laat ik mij natuurlijk geen twee keer vertellen dus ben ik er heen gegaan. Al mijn Thomas boeken meegenomen om te laten signeren. Mijn motto is ‘ik ben gek, gedraag mij er ook naar’ dus ik heb de stoute schoenen (oké oké slippers want het was warm) aangetrokken en onze eigen wereldster gevraagd of hij een interview zou willen doen voor mijn pagina, Boekenfreaks, ik bedoel,’nee heb ik en ja kan ik krijgen’ toch? En dat wilde hij wel. 24uur in één dag is voor Thomas volgens mij al te weinig, dus dat hij mij deze tijd heeft gegeven daar ben ik erg blij mee, supertof. Er is een tof interview uitgekomen met een scoop aan het eind.
Weet jij meteen of een boek een knaller gaat worden? Of is dat altijd maar weer afwachten?
Het is natuurlijk altijd afwachten, maar aan Echo heb ik 3,5 jaar gewerkt en omdat HEX zo ontzettend groot is geworden in zoveel landen, lag er toch al zoveel druk op Echo, dus ik was wel érg nerveus over hoe Echo het zou gaan doen of Echo daadwerkelijk het succes van HEX zou kunnen evenaren of er zelfs overheen kon gaan. Maar toen ik Echo herlas (hij heeft even het proces met Echo stil moeten leggen ivm het schrijven aan het spannende Boekenweekgeschenk, Dolores Dolly Poppedijn) voelde ik ‘dit zit goed’. Voor mijn eigen gevoel heb ik mezelf kunnen overtreffen en dát wilde ik graag. Ik leg altijd de lat voor mezelf heel hoog en als het mezelf aanspreekt dan is het goed, dan maakt het mij eigenlijk niet echt meer uit hoe de pers erover denkt of zelfs hoe andere lezers erover denken, want dat komt dan wel. Ik was ervan overtuigd ‘ja, dit is het boek waar IK echt trots op ben, en waar ik achter kan staan’. Ik hoop altijd dat ik iets kan schrijven dat ik zelf mooi vind en daardoor hopelijk ook wat andere lezeres mooi vinden.
Is er voor jou 1 prijs of benoeming die je gekregen hebt voor jouw boeken waar jij nog steeds met bewondering naar terug kijkt en er nog steeds ‘over the moon’ zo blij mee bent en zo ja, welke is dat?
De allermooiste ‘prijs’ is natuurlijk de Stephen King tweet geweest, by far, omdat Stephen King mijn idool al was toen ik jong was, ik ben opgegroeid met zijn boeken, en als jouw jeugdidool jouw boek leest en het dan ook nog eens de hemel in prijst, dan is dat helemaal fantastisch. Daarbij, zoveel duizenden mensen wereldwijd hebben HEX ontdekt door Stephen King’s woorden. Iedere uitgever zet dat natuurlijk op de cover, iedereen ziet natuurlijk die tweet, dat heeft gewoon een ENORM-effect gehad. En daar ben ik hem ontzettend dankbaar voor. En dat is dan allemaal mooier dan de Hugo Award die ik heb gewonnen, of de Harland Award.
Natuurlijk rijst bij mij de vraag of je nog contact hebt met Stephen King?
Ik heb Stephen King inderdaad een bedank mailtje gestuurd via mijn supertoffe Britse uitgever, en ik heb daar zeker een reactie op terug gehad.
Zijn jouw personages gebasseerd op echte personen uit jouw omgeving of zijn alle personages echt verzonnen?
Ieder personage heeft iets van jezelf, ieder personage heeft iets van iemand die je kent. Ik ben net als Nick in Echo een buitensporter, een dromer een bergbeklimmer, ik ben net als Sam in het boek geobsedeerd door de liefde, scherp, sarcastisch, maar een personage is nooit echt ‘oh dát ben ik’ of ‘dat is iemand die ik ken’, je pakt elementen en maakt daar een heel nieuw karakter van. En dat vind ik leuk om te doen, je hebt daar echt de controle over als schrijver, en soms heb je daar niet altijd de controle over en dan gaan ze een eigen leven leiden. Het zijn uiteindelijk allemaal fictieve karakters maar altijd zitten er stukken van jezelf en anderen in, daar kun je niet omheen, want alles dat je schrijft komt voort uit wat jij als schrijver denkt en voelt.
wanneer dacht je ‘ik word schrijver, mijn verhalen moeten de wereld in’?
Al toen ik 11jaar was, toen…. Of nou, eigenlijk al jonger. Mijn oom vertelde mij altijd verhalen, van die verhalen die dan eigenlijk net niet voor kinderen geschikt zijn, hij vertelde mij Dracula toen ik 8 was, de Witches van Roald Dahl toen ik 9 was en daar, van Witches, heb ik echt trauma’s aan over gehouden hoor, die vond ik echt doodeng. En toen werd het winter en alle vrouwen gingen natuurlijk handschoenen dragen in de stad, dus ik zag ineens overal heksen in. Maar ook al was ik daar ontzettend bang voor ik raakte er ook ontzettend door gefascineerd en ik ben al heel snel mijn eigen verhalen gaan vertellen, toen al. En ik heb mij toen ook voorgenomen, toen ik 11 was, dat ik, net als mijn idool Stephen King, de hele wereld over wilde met al mijn boeken in al die schappen.
Heb je ooit gedacht ‘waar ben ik aan begonnen, dit wordt helemaal niks’?
Nee, niet het wordt helemaal niks, zo denk ik niet, ik heb altijd wel vertrouwen in wat ik doe, maar ik heb bijvoorbeeld met het thriller geschenk ‘Dolores’ wel gedacht ‘waar ben ik aan begonnen’ want ik had kort de tijd, ongeveer anderhalve maand om het te schrijven, daarbij had ik een verhaal dat een totáál ander verhaal was dan de verhalen die ooit zijn verschenen. Het is veel extremer, veel meer een liefdesbrief aan de klassieke gothic novel, verteld op een deels dichterlijke manier, als een wiegenliedje. Over een vrouw die obsedeert over een dode baby…om maar wat te noemen. En om het in die stijl te doen, dat was ontzettend moeilijk, mijn uitgeverij zei ook ‘wat haal je je op de hals? schrijf het gewoon als normaal proza’, maar dat is niet de Thomas die ik ben, ik wilde hier gewoon mijn unieke stempel op drukken en ik wist dat dit geen boekje voor iedereen zou zijn, maar het was wel héél erg leuk om te doen, én ik heb het uiteindelijk wel mooi gehaald, al was dat wel met een heleboel deadline stres.
Dolores is het geschenk van dit jaar, het hing al een tijdje rond maar wat heeft gemaakt dat je het hiervoor hebt gebruikt en niet voor jezelf?
Nou omdat ik erg hou van korte fictie, en korte fictie leent zich perfect voor mijn genre het kortverhaal/novelle. Daarnaast is het thriller geschenk eigenlijk het grootste platform in Nederland wat je kunt hebben voor korte fictie, want er is een oplage van 325,000 gedrukt. Dus dit was een hele eervolle opdracht en ik dacht ‘dan ga ik er ook echt mijn stempel op drukken, dan word het ook echt mijn verhaal’.
Het is best wel een freakt/scary verhaal, wat je eigenlijk nooit tegenkomt als het geschenk, dus verwacht je kritiek of opmerkingen van wie dan ook?
Het leuke vind ik dat de boekhandel het echt omarmt heeft, de boekhandels waren er echt razend enthousiast over, landelijk. Over de kwaliteit, dat het echt anders is dan anders, en dat vind ik wel heel leuk want ik wist natuurlijk wel dat dit geen boekje is voor iedereen, dus er zijn lezers die er dus helemaal niks mee kunnen, en dat begrijp ik ook. Ik bedoel smaken verschillen, en dat is ook helemaal niet erg, maar ik wilde ook niet zo’n ‘alles pleaser’ gaan schrijven…
En dat siert Thomas in mijn ogen wel, hij doet wat HIJ mooi vindt en niet wat hij denkt dat de rest van de wereld zou willen, om zich vervolgens daarop aan te passen. Mijn volgende vraag is toch wel wat persoonlijk, maar ook daar geeft Thomas gewoon antwoord op.
Welke land geeft jou echt de kriebels? In de zin van hoe je je bij hun voelt in hun enthousiasme en liefde voor jouw werk en jou?
Brazilië, By far, Ik ben daar gewoon zo enthousiast ontvangen, ik heb daar een uitgever die meteen een mega social mediacampagne heeft opgezet ik stond ook op 1 op amazon in Brazilië. De lezers daar leven zo intens mee met dit genre, ze zijn daar in het hele land ook een stuk bijgeloviger dan in Nederland, dus mijn genre ligt daar heel goed. Bijvoorbeeld mensen met tatoeages van Katharina van Wyler, de heks in het verhaal Hex, op hun arm, honderden mensen die in de rij staan in Rio de Janeiro, San Paolo, dat soort taferelen, daar kun je alleen maar van dromen.
Is er een van jouw boeken waar jouw hart het meeste naar uitgaat en zo ja waarom?
Absoluut Echo, daar heb ik 3,5jaar aan gewerkt, ik heb geprobeerd alles erin te leggen dat ik in mij heb, wat ik kan. Het heeft de spanning van Hex maar meer de diepgang van ‘harten sara’ de roman van daarvoor. Het vertelt alles dat ik weet over spanning, bezetenheid, obsessie, de bergen, de natuur, over liefde, sjah eigenlijk zit alles erin.
Je zegt dat Echo een waardig of zelf betere opvolger is van Hex, denk je dat Echo echt het masterpiece is dat Hex gaat overtreffen?
Daar was ik heel lang heel benieuwd naar omdat Hex is dan wel naar 30 landen vertaald, maar dat het met één boek lukt wil niet zeggen dat het automatisch met het volgende ook lukt en dat heeft mij best wel zenuwachtig gemaakt.
Mijn volgende vraag was lief en leuk bedoeld, maar helaas was het antwoord minder leuk. Ik vroeg Thomas natuurlijk ook even naar zijn draakies (zijn baardagame)
Die heb ik niet meer, Gnurft is helaas is overleden en ligt bij mij in de vriezer want omdat ik ineens ook allemaal baby draakjes had leek het mij mooi om ze te laten opzetten als een 3-koppige draak, maar ik heb nog geen taxidermist gevonden die dat wil doen. Dit geeft dan wel weer grappige verhalen, want Gnurft lag dus in de vriezer en dat had ik niet aan mijn tante die bij mij kwam slapen verteld. Dus m’n tante trekt de vriezer open om iets te pakken…
Nou ja, de rest kun je je wel inbeelden toch?
De rustige plek waar jouw huis staat en de serene, rustige inrichting van jouw huis, is dat een bewuste keuze omdat je dat nodig hebt tijdens het schrijven of puur toeval? Omdat het zo’n totaal ander beeld is dan de chaos die je creëert in mensen hun hoofd met je verhalen.
Het is wie ik ben, maar daarmee is dat dus ook gewoon wat ik nodig heb. Want ik gedij alleen maar als het gewoon rustig is. Ik gedij alleen als het een rustige opgeruimde plek is zonder rommel, een groot licht bureau en dan maakt het niet eens zozeer uit waar het staat. Want ik schrijf thuis, maar ik ga deze zomer bijvoorbeeld naar Nice in Zuid-Frankrijk en dan ga ik daar schrijven, daar heb ik een huis dat uitkijkt over de hele stad en de zee en dat geeft ook een enorme rust dat je zo boven een stad zit. Maar inderdaad als het chaos is om mij heen dan is het chaos in mijn hoofd en dan schrijf ik niet.
Wanneer schrijf je het liefst en hoe lang schrijf je dan? Ik merk bijvoorbeeld dat als ik heel lang en intens aan het lezen ben dat ik zomaar ineens uren en uren verder kan zijn of diep in de nacht aanbeland ben, heb jij dat tijdens/met het schrijven ook of hou je je echt aan bepaalde tijden, gewoontes en dingen?
Als ik schrijf dan leef ik echt in dat boek, dus dan schrijf ik van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, dan leef ik er gewoon in, en ja natuurlijk betekent het wel dat ik door de dag heen ook gewoon kijk naar Netflix, en ik ga ook gewoon sporten, beetje gitaarspelen enzo. Maar ik hou dan wel van de rust om mij heen, ik wil dan ook gewoon geen mensen om mij heen, lekker mezelf zijn. Maar dan zijn het wel volle dagen en ik block mijn tijd dan ook echt, dat ik op de dagen dat ik schrijf geen mensen hoef te ontmoeten, geen media dingetjes bijvoorbeeld, anders is het allemaal gewoon veel té druk, dubbelop.
Je bent ontzettend sociaal naar je fans toe, je betrekt ze, waar mogelijk, in je projecten en je houdt contact met ze. Wanneer je bijvoorbeeld een voornaam hoort weet je vaak ook wel weer wie diegene is, kun je dat en ga je dat, nu je zo groot geworden bent volhouden? Of gaat dat helaas allemaal wat minder?
Ik probeer het nog steeds te doen, ik probeer ook op social media alle berichtjes te beantwoorden. Op de Facebook chat lukt dan niet meer, dat kan gewoon niet meer, dat is gewoon te veel, maar ik probeer wel op alle berichtjes die binnen komen te antwoorden, op Instagram, onder de berichten op Facebook. Omdat ik het heel leuk vind. Ik vind het gewoon heel leuk om te weten wie mijn lezers zijn. En omdat ik de wisselwerking tussen lezer en schrijvers onwijs interessant vind, een lezer maakt mijn verhaal af, zonder lezer is een verhaal niks, zijn het gewoon maar woorden op papier en betekenen ze niks. Ik heb de verbeelding van de lezer nodig en ik vind dat een mooi gegeven, dus ik vind het heel leuk om het ook te blijven doen. En inderdaad het gaat nu de hele wereld over en het is niet meer te managen als je alles zelf doet, dus ik heb nu ook mensen voor mij werken wat in het begin heel raar was natuurlijk, maar het is de enige manier hoe het kan.
Naast de humor, in welke dingen verschilt Echo van Hex?
Natuurlijk zat er in Hex in het begin ook wel wat humor maar Echo is gewoon een gelaagder verhaal, er zit meer diepte in. Het is een liefdesverhaal, over obsessie, over de kracht van de natuur, het is vooral een stilistisch gezien veel interessanter verhaal. Hex is een super spannend boek, maar gewoon vrij straight forward proza zeg maar. Echo is in die zin veel experimenteler en interessanter daardoor.
Ik kan het mij haast niet voorstellen, maar ook jij zult wel eens negatief commentaar, recensies of kritiek krijgen, wat doet dat met jou? Neem je dat mee of leg je dat vrij snel naast je neer en denk je het zal wel?
Ik heb het geluk gehad dat er op Hex bijna louter positieve reacties kwamen, en als je op een gegeven moment zo word gelouterd door Stephen King, door the Guardian, de Volkskrant die je 5 sterren geeft, als er dan ergens een keer een slechte lezers recensie komt te staan? nou, so be it, en dat vind ik ook helemaal niet erg, een boek kan niet iedereen pleasen. Ik vind sommige boeken die de hemel worden in geprezen helemaal niks en andersom, een boek dat mensen slecht vinden vind ik weer heel goed, en dat kan. Het is helemaal niet erg, alles is heel persoonlijk natuurlijk. En ik ben vooral heel blij dat ik over het algemeen heel veel goeie reacties krijg.
Wat ik wel grappig vind, omdat je het zelf ook schrijft in je nawoord, is dat ik al sinds de eerste verschijning van Hex (in 2013 toen ik je ontmoette bij de Harland Awards), Jheronimus Bosch, de schilder, perfect bij jou vind passen, zijn creaties samen met jouw creaties…. Het klopt gewoon, alsof het bij elkaar hoort. Nu vraag ik mij af, heb jij zelf veel op mijn zijn werk?
Ik heb een tijd in Den Bosch gewoond en daar stond op het plein vlakbij mijn huis een standbeeld van hem, en ja zijn schilderijen zijn gewoon pure horror. Ik ben voor Hex ook naar het Jheronimus Bosch Art Centre geweest, dat zit in een grote oude kerk waar je de beelden van hem ziet, en dan komt het echt tot leven en daar heb ik mij ook door laten inspireren voor het laatste deel van Hex. Dus ja zeker heb ik daar wel wat mee op, maar ik ben geen onwijze kenner ofzo.
Dan alweer mijn laatste vraag, is er alweer wat in aantocht? Ben je alweer ergens mee bezig?
Absoluut ben ik ergens mee bezig, de eerste 100 bladzijden van mijn nieuwe boek staan erop, die gaat ‘November’ heten.
Wil je een tipje van de sluier oplichten?
‘Echo’ is een hoopvoller boek, ‘November’ wordt heel erg gemeen, dat kan ik je wel alvast vertellen. De naam ‘November’ is erg toepasselijk omdat hij waarschijnlijk (onder voorbehoud uiteraard) volgend jaar November gaat uitkomen.
Ik hoop dat jullie dit interview, dat ik zomaar op de bonnefooi mocht afnemen, net zo tof vinden als ik. En O O O wat kijk ik uit naar ‘November’.