Een prachtig verhaal over een lastig onderwerp, zeker voor de wat jongere lezers onder ons. Maar het is prachtig verteld door Griet op de Beeck, en voelt niet zwaar aan maar juist liefdevol en hoopvol.
Lexi wordt al bijna negen jaar en weet niet wat ze met haar moeder aan moet, moet ze haar met rsut laten of juist proberen op te beuren. Mama is namelijk niet zo blij meer, en ligt vaak in bed. Vroeger was alles goed, leuk en gezellig, maar nu niet meer. Mama moet een tijdje naar een soort ziekenhuis om beter te worden en Lexi moet tot die tijd bij haar vrijwel onbekende tante Arizona logeren. Lexi is niet blij en snapt niet waarom, maar hoe langer ze daar is hoe beter ze dingen gaat begrijpen en durven. En wanneer ze de excentrieke Erika ontmoet, de mama van Beer, krijgt ze belangrijke lessen te leren. Ook verzint Lexi een manier om mama sneller beter te maken want door een probleem van haar tante heeft ze een belangrijke les geleerd….toch?
Wat vind ik van dit boek;
De heerlijk ongegeneerd denkwijze van de negenjarige Lexi is heerlijk om te lezen, je zit echt in het hoofd van Lexi en dat is een hele aparte mooie, maar af en toe ook verdrietige manier van lezen. Ik vind het ontzettend bijzonder dat Griet zo goed heeft verwoord wat een kind van negen zou denken of doen, want volgens mij klopt het feilloos. Het onderwerp, geestelijke gezondheid, ligt vaak nog erg in de taboesfeer, en met dit prachtige verhaal komt er hopelijk een opening voor ouders en hun kinderen om erover te praten.
Griet op de Beeck wilde niet schrijven over prinsessen of draken, maar over de gruwelijke wereld waar iedereen, en ook kinderen, in leven. Vaak denken we dat kinderen dingen niet doorhebben, maar niets is minder waar. De parentificatie van een kind, een kind dat de rol toebedeeld krijgt dat niet past bij de leeftijd van het kind, dáár wilde Griet zich voornamelijk op richten.
Kijk zeker dit interview van Griet op de Beeck, want ze verteld hier heel mooi over haar boek.
Dit boek met z’n prachtige illustraties van Linde Faas geeft het zeker een kans om op een mooie manier bespreken en opener te worden. De illustratie van Linde blijven betoveren, het maakt niet uit voor welk onderwerp of boek ze illustreert. De illustraties zijn altijd zacht en veelzeggend, met vaak nog een extra, stiekem verstopte boodschap erin, als je maar echt kijkt.
Een prachtig verhaal dat bijna verplichte kost zou moeten worden op scholen. Zodat kinderen met een papa of mama die het (op deze manier) moeilijk heeft, kunnen lezen dat ze niet alleen zijn. En er misschien kracht of lessen uit kunnen halen.