Het langverwachte tweede deel uit de Terras Altas serie van Patty van Delft. Een schrijfster met haar eigen stijl, wat in deze serie nóg meer tot uiting komt en heel tof is om te lezen. Wat dit deel zo tof maakt en wat ik ervan vind? Dat kun je hieronder lezen.
River denkt aan Lily wanneer ze terug naar huis is om de situatie die het regime in handen heeft en zelf ook graag creëert, te veranderen, ten goede van het laagland. Hij denkt aan hoe hij haar wantrouwde, hoe hij de slangû verachte, tot hij haar echt leerde kennen en zelf en Magyr bleek te zijn. De aanval van de Deamoni en de confrontatie met Dencon en Boaz heeft ervoor gezorgd dat River geen ontspannen momentje meer gehad. Alles, omdat Lily belangrijk voor hem is geworden. Lily heeft niet alleen River’ hart verovert, maar ook gezorgd voor verdeeldheid in het dorp. Lily zal er alles aan moeten doen om haar geheimen voor zich te houden, de Laaglanders veilig houden, en ook nog eens geheimen van het Hoogland weten te ontfutselen. Zowel Lily als de Laaglanders hebben het zwaar met deze dubbelrol van haar, het kan namelijk goed gaan, maar het kan ook heel heel erg fout gaan. Lily is een Magyr, en zal dus aan de kant van het regime moeten vechten als ze haar testen haalt, maar de vraag is of ze dat wel wil. Wat is er waar van wat ze kent en van wat ze in het Laagland gehoord heeft. Haar grootste valkuil is haar verloofde Espen, kan ze hem überhaupt verraden als het er op aan komt? of vecht ze aan zijn zijde? Ondertussen probeert River de verschillende dorpen in het Laagland te mobiliseren om zich samen met hem aan te sluiten bij de verzetsstrijders die het tegen het regime willen opnemen.
Wat vind ik van dit boek;
Meteen al aan het begin komen River, Fox en Zef voor een moeilijke keuze te staan, daardoor voel je meteen weer hoe zwaar het in het laagland is, en dat het verhaal daar op voort borduurt. Het meest frustrerende aan dit verhaal is dat het twee kanten heeft en dat Lily daar tussenin zweeft. Wat geloof je wel, en wat niet. Volgt ze haar hart of haar hoofd, dit soort vragen zorgen ervoor dat je wilt doorlezen, doorlezen, doorlezen, ook al vallen je ogen dicht (wat ik dus heel vaak heb gehad) . De omslag….sjah wat wil je dat ik daarover zegt? Die is gewoon stunnin’ van de ene hoek tot de andere, wat ik het mooiste vind aan de covers van Terras Altas, zijn de medaillons met iets erin. Ik had het bij Deel1- Puur wit en nu bij Deel2 – Inktzwart ook weer, dat ik blijf kijken wat ik in handen heb. Patty doet dat elkaar keer weer fantastisch, ze is echt een kunstenares in een andere professie. Patty schrijft lekker vlot, zodat je haar in elk boek herkent, het leest heerlijk weg (fijn, maar ook weer niet, want dan heb je het boek zo snel uit). De manier van vertellen maakt dat je wilt blijven lezen. Patty weet perfect wanneer ze iets wel of niet moet uitschrijven, waardoor je geboeid blijft door hoe je je fantasie moet gebruiken of hoe ze iets ‘laat zien’. Ondertussen is het aan River en zijn vrienden om de omringende dorpen te overtuigen mee te strijden tegen het regime. Gelukkig is het niet alleen maar ellende en haat, ook de humor ontbreekt niet, bijvoorbeeld door de uitvinder in het dorp ‘Het Meer’. De gruwelijkheden die River moet aanzien en die Lily ontdekt, zorgen ervoor dat je als lezer een kant gaat kiezen, maar je weet nog steeds niet of je de juiste kant kiest. En dat maakt deze serie zo onwijs spannend, tof en het ‘triggert’ je. Richting het einde krijg je een behoorlijke verrassing voorgeschoteld, en het is geen fijne, ook al geeft hij het verhaal weer een extra boost (al heeft het verhaal dat echt niet extra nodig). En wanneer ik de tekst van de ansichtkaart lees moet ik even glimlachen, ik vind het echt een prachtige quote. Dit deel heeft weer alles dat je wilt voelen en lezen in een goed verhaal, liefde, verdriet, verraad, vriendschap en intense haat, onrecht en onmacht. Het is er allemaal en dat maakt ook dit deel weer een Inktzwarte knaller. Ik kan niet wachten om het derde deel ‘asgrijs‘ en het vierde deel ‘bloedrood’ te lezen en aan mijn Patty collectie toe te kunnen voegen. (en dan te bedenken dat de woorden Laagland, regime en mechanische wezens mij niet aantrokken, wat een ei ben ik toch af en toe ook). De laatste zinnen zijn hoopgevend, maar met Terras Altas weet je het nooit, dus het is maar afwachten wat Lily, River en de rest nog te wachten staat.
Heb je Deel1 – Puur wit nog niet gelezen en wil je eerst mijn recensie hierover lezen? Klik dan op de dik gedrukte en gekleurde letters en je bent er meteen.
Heb je Deel1 – Puur wit wél gelezen en wil je Deel2 – Inktzwart gewoon acuut hebben, doe dan het zelfde bij deze laatste dikgedrukte woorden.
