Dit is een boek met een hele zware lading, die diep respect verdiend om hem te leven en te schrijven. Dennis vertrouwd iedereen zijn woorden toe in de hoop dingen aan het licht te brengen.
Waar gaat dit boek over;
Dit boek gaat over de, ons bekend van Pownet en Roddelpraat, beschadigde Dennis Schouten. Hij verteld zijn levensverhaal en hoe hij tot een hele zware, niet geheel geaccepteerde maar voor hem onvermijdelijke beslissing is gekomen, euthanasie, een zelfgekozen dood zo je wilt. Een leven dat als elk normaal kind begon, vrolijk, druk en slim, maar dat al snel bestempeld werd als ‘ziek’ en ‘heeft medicatie nodig want er is iets mis met hem’. Volstrekt belachelijk natuurlijk, maar Dennis wist niet beter dan dat zijn ouders, zijn moeder vooral, het beste met hem voor had dus twijfelde hij niet aan gesprekken met psychologen en medicatie. Wanneer hij als vrij jonge gozer ontdekt wat zijn moeder allemaal aan het doen is, band hij het woord ‘moeder’ uit, want dat is Ingrid allerminst als ze haar zoon dit aandoet, zo vind hij. Mediavrijheid is een groot goed, maar voor Dennis ook een ding met grote gevolgen.
Wat vind ik van dit boek;
Allereerst wil ik zeggen dat ik diep respect heb voor Dennis dat hij zijn verhaal opschrijft voor een ieder die het kan lezen, en het taboe rondom een zelfgekozen einde wil doorbreken. Het boek ziet er ontzettend mooi en stevig uit, alsof het boek nog sterker aanvoelt dan andere handcovers.
Op de cover prijkt een foto van een mooie jongen met een litteken in het gezicht, sommige kennen hem van Pownet.
Waar het litteken vandaan komt, komt ook in het boek naar voren en dat is een verhaal dat nog niet zo lang geleden nog moest en moet worden uitgevochten..
Het zijn vrij korte hoofdstukken die erg fijn en lekker te lezen zijn, geschreven zoals iemand iets zou vertellen en dat leest fijn. Wat ik wel een nare steek onder water vind naar mensen met een uitkering is dat Dennis zegt dat z’n vriend Ken ‘de makkelijke weg van een Wajong uitkering heeft gekozen’, ik vind dat een respectloze en heel onnodige opmerking en hij zakt acuut in mijn achting. Hij laat zich erg negatief uit over Pownet en dat vond ik de eerste pagina’s apart vanwege z’n bekendheid daardoor, maar na verloop van verhaal begin je te snappen waar deze rancune vandaan komt.
Naar het einde van het boek zegt Dennis op een gegeven moment over zijn wens tot euthanasie ‘ik realiseer me dat vrijwel iedereen dit een onbegrijpelijke beslissing zal vinden’, voor wat het waard is, ik begrijp je beslissing helaas héél goed en ik vind het heel mooi dat je het op deze manier naar voren brengt.
Wat Dennis daarna verteld over het zelfmoord moeten plegen omdat het niet mogelijk is om een euthanasie aanvraag te doen bij ondraaglijk (psychisch) lijden, klopt niet, en ik vind het oprecht erg slecht dat hij zich daar niet in ‘verdiept’ heeft. Sterker nog, om die reden euthanasie aanvragen is met 20% gestegen, dus geen hulp krijgen vanwege psychisch lijden klopt niet .
Waarschijnlijk door alles dat er in zijn jeugd is gebeurd en zijn wens om geen 80 te worden, komt Dennis redelijk egoïstisch en bot over (geen aardige jongen) en zo leest het hele verhaal, voor mij leest dat heel vervelend en maakt niet dat ik het verhaal in één keer kon lezen.
Verder vind ik het een schrijnend verhaal dat ouders en kinderen met een medische geschiedenis gewoon door kunnen gaan zonder dat er een lampje gaat branden bij huisarts, ziekenhuis of andere instantie die de frequentie van deze ‘aparte dingen/handelingen’ onder ogen hebben.
Hopelijk helpt Dennis zijn verhaal om op verschillende fronten een verandering teweeg te brengen.
Ik wil je wel waarschuwen dat er heftige dingen in het boek voorkomen die kúnnen triggeren, voel je dat je hulp nodig hebt bel dan met 113online of je huisarts.
Wil jij dit boek nu ook lezen? Bestel hem dan bij Uitgeverij Flinterhin of je lokale boekhandel.
ISBN 9789083409900