Een boek dat mij ontzettend heeft aangegrepen en die ik, als mama van een kleine dame van anderhalf, ook maar met hoogop met 10 pagina’s per keer kon lezen in het begin.
Rauw is het door zijn moeder vertelde hartverscheurende verhaal over één van de 5 jonge surfers die is overleden tijdens die fatale surfdag in Scheveningen, Max. Een metershoge schuimlaag heeft de jongens blind gemaakt en doen stikken. In de nacht van 11 op 12 mei 2020 hoort Marjolein dat haar zoon vermist is, hij blijkt namelijk één van de surfers die verrast werden door de schuimlaag in Scheveningen waar Marjolein de avond ervoor over hoorde op het nieuws. De volgende dag hoort ze dat haar geliefde Max gevonden is. Ze moet naar Scheveningen om hem daar te identificeren om hem vervolgens mee naar huis te kunnen nemen, om afscheid te nemen. Alle ballen in de lucht proberen te houden wanneer je een rouwende moeder bent, maar óók een moeder bent van een (toen) zeven jarige dame die nog wel in leven is, is in mijn ogen next level moederschap. Alles moet geregeld worden voor Max zijn uitvaart terwijl de hele wereld met je meekijkt, er is niks makkelijks aan en dat laat ze iedereen goed merken ook. Een blad voor de mond of nuanceren is er even niet meer bij, en dat is niet heel gek als je wereld vergaat.
De uitspraken die ik hieronder heb geplaatst grepen mij ontzettend aan en verwoorden denk ik precies wat dit boek in grote lijnen verteld
‘ik weet niet wat ik wil, laat mij maar leven’
‘ik moet hier dwars doorheen, niets uit de weg gaan, vol erin’
‘ We leren ermee leven, niet omdat we het hebben verwerkt, maar het wordt een leven als met een chronische zieke, je leert ermee leven ook al doet het pijn, je verlegd je pijngrens’.
Anderhalve maand na het vreselijke bericht dat Max is overleden, begint Marjolein haar verhaal te schrijven.
Wat vind ik van dit boek;
Als lezer met een dochtertje van 1.5 jaar breekt mijn hart bij het lezen van de eerste zinnen van dit verhaal ‘we staan voor uw deur’. Iets wat geen ouder zou mogen overkomen is toch gebeurd, Marjolein verliest haar zoon Max. Marjolein verteld prachtig en (zoals de titel al zegt) Rauw, over haar leven vanaf het moment dat de politie voor de deur stond, over haar gedachten als ze Max wast, over haar gevoelens daarbij, over alles wat er in de periode is gebeurd van politie aan de deur, tot aan de minuut dat ze Max voor de laatste en definitieve keer heeft weggebracht. Marjolein schrijft eerlijk, ongenuanceerd en Rauw. De pijn raakt mij als lezer in het hart, het laat niets aan de verbeelding over, en door hoe ze schrijft zou je willen dat je Max had kunnen leren kennen. Ik zal héél eerlijk toegeven dat het lezen van dit boek mij meer tijd heeft gekost dan ik normaal over een boek doe, mijn eigen moederhart zorgde ervoor dat ik het boek niet zonder pijn in mijn hart kon lezen, héél veel heb gehuild, en de pijn van Marjolein bijna té echt mee heb gekregen door hoe ze alles heeft weten op te schrijven.
Wat een kracht heeft deze vrouw gehad om deze woorden, op zo’n mooie, rauwe en krachtige manier te delen. Marjolein is in mijn ogen zo onwijs krachtig omdat ze niet alleen de rouwende moeder is van Max, maar ook de moeder van een (toen) zeven jarige dame die haar broer is verloren en wel nog steeds naast haar staat en waarvoor gezorgd moet worden, opgeven is dus geen optie. . De kracht die kinderen op je hebben, vind je heel goed terug in één bepaalde uitspraak die Marjolein doet, deze uitspraak kan je schokken maar het is ook snappen, het is in ieder geval heel heftig om te lezen. Ook verteld Marjolein over de diepe teleurstelling over ‘vrienden’, of eigenlijk de illusie die ‘vrienden’ heet, en dat snijdt door je heen door de rauwe, eerlijke manier waarop ze dat verteld.
Over het hoe, wat, waar en waarom van de foto hieronder verteld Marjolein ook veel
Marjolein heeft heel erg veel geleerd en is daar dankbaar voor, al had de reden van deze lessen achterwege mogen blijven. Ze houd alle ballen in de lucht, ook al stort ze ongenadig in van tijd tot tijd. Wat ik veel in Marjolein haar worden lees, is dat ze zich ontzettend eenzaam heeft gevoeld doordat ‘vrienden’ niks van zich lieten horen. En dat is een van de ergste dingen die je kan overkomen, liever dat ze zeggen dat ze niet weten wat te zeggen, dan dat ze je pijn negeren omdat dat veiliger voelt voor hun (en dat geldt in álle moeilijke en misschien voor een ander onbegrijpelijke situaties vind ik).
Marjolein schrijft in alle haast en pijn die het verliezen van een kind met zich meebrengt. Nuanceren doet ze niet aan, want daar is ze niet mee bezig, wel met overleven, en dat lees je. Het prachtige beeld van Albert György benoemd ze ook in het boek en wanneer je het beeld kent of opzoekt snap je waarom ze het noemt. De brief van Noëlle laat niets aan je verbeelding over, de liefde die Max heeft los laten barsten in iedereen die hem ooit heeft ontmoet (al was het maar één keer) is meer dan bijzonder te noemen, en door dit hele boek heen ook echt te voelen. Zo ook in Noëlle haar brief aan Max. Prachtig gezegd in het epiloog, dat je in dit soort situaties ‘het onvermogen van mensen in je omgeving om hiermee om te gaan’ tegenkomt. En dat is een raak feit. Marjolein heeft zich heel eenzaam gevoeld doordat mensen niet weten wat te zeggen dus haar dan maar ‘links laten liggen’ (soms voor haar gevoel, en soms is dat ook echt zo geweest), en dat maakt de pijn van haar verlies alleen maar nóg groter.
Een ontzettend heftig, verdrietig maar heel sterk boek over het verlies van je geliefde kind. Ik denk ook dat het een heel waardevol boek is voor elke ouder die dit vreselijks ooit meemaakt. Te weten met dit boek dat je niet alleen staat in je gevoelens en/óf gedachten lijkt mij een hele belangrijke steun.
Wil jij dit boek ook lezen dan kun je hem bestellen op de website van Marjolein zelf, boek-Rauw.