Op jonge leeftijd weduwe worden… je moet er niet aan denken. Helaas werd dit voor Marieke Foppen en Marieke van Lierop de werkelijkheid.
Waar gaat dit boek over;
Dit boek is geschreven door Marieke en Marieke. Marieke Foppen en Marieke van Lierop, beide weduwe door zelfdoding van hun partner en op dat moment nog geen 30 jaar oud. Een verlies dat je kunt proberen te delen met je naasten, maar niemand begrijpt je zoals een ander die dezelfde omstandigheden heeft meegemaakt. Door dat feit en een kleine oproep van Marieke van Lierop is de instapage ‘Widowchicks’ in het leven geroepen waarop zij columns schrijven, ook hebben ze (uiteraard) widowchicks de website. Ook hebben ze in samenwerking met de NPO de documentatie ‘Huisje, Boompje… Weduwe’ gemaakt. Evenementen volgen en de rest zul je moeten lezen in dit boek. Hun doel, deze jonge vrouwen laten weten dat ze niet de enige zijn en houvast en herkenning geven.
Wat vind ik van dit boek;
Zoals Marieke Foppen ontzettend mooi zegt ‘mijn verlies zal nooit kleiner worden, maar mijn leven eromheen wel groter’. Wat ik ook heel mooi ‘uitgelegd’ vind is dat ‘een reis door rouw nooit volledig eindigt, maar dat de heling begint als je diegene die zelfmoord heeft gepleegd z’n leven meer gaat herinneren dan de zelfverkozen dood’.
Wat ik wel jammer vind is dat het boek te groot is om fijn vast te houden, en dat haalde mij toch echt wel uit the flow om lekker door te lezen.
Op het moment dat ik dit boek aan het lezen was kreeg ik net te horen dat mijn hond kanker had (ik heb hem ondertussen al moeten laten gaan zo snel ging het), wanneer ik de woorden van externe bijdrager Annemiek Dogan lees, besef ik mij door wat ze verteld dat ik op dit moment blijkbaar in diepe rouw verkeer, en dat had ik mij zonder deze woorden dus nooit gerealiseerd. Het mooie aan de ‘externe bijdragen’ is dat je een extra kijk, een andere kijk op de dood, het rouwen en alles eromheen krijgt.
Wat je vooral in de verhalen van de twee Mariekes leest is de onzekerheid over hun leven met hun inmiddels verloren partner, onder andere ‘was hij wel echt gelukkig met mij dat hij dit evengoed heeft gedaan?‘ ‘Heb ik dingen verkeerd gedaan’ zijn bijvoorbeeld dingen die ze denken, maar ook pijnlijk blijft het missen tijdens nieuwe herinneringen maken, geen herinneringen of momenten meer (kunnen) delen, eigenlijk alles dat niet meer kan en heel normaal is als je samen bent. Dat is misschien wel het meest pijnlijke in dit boek, dat ze de ruwe werkelijkheid niet schuwen te vertellen.
Maar gelukkig zijn ze ook niet vergeten dat zij nog wel leven en door moeten gaan.
Ook heb ik de documentaire gekeken en wat ik heel mooi vind, is dat deze twee meiden elkaar écht gevonden hebben toentertijd en dat ze geen zielige weduwes zijn maar prachtige jonge vrouwen die ook wel van zwarte humor zijn en in de docu erg veel lol samen hebben.
Soms vond ik de docu wel wat téveel lollig zijn, grappen maken en wat hebben we het toch gezellig waardoor het voor mij persoonlijk niet heel fijn en zelfs een beetje overdreven aanvoelde, maar dat is hun manier om ermee om te gaan.
En geef toe, het is zeker beter dan de rest van je leven in je bed liggen huilen.
‘Mijn brein moest iets een naam geven dat mijn hart nog niet begreep’ vind ik een prachtige afsluiter van mijn recensie, omdat heel veel mensen dit zouden moeten onthouden om zich niet schuldig te hoeven voelen wanneer hun rouw langer duurt dan de omgeving ze zou gunnen.
Wil jij dit indrukwekkende, verdrietige, inspirerende maar ook mooie en hoopvolle boek nu ook lezen? Bestel hem dan via KokBoekencentrum.
Heb jij na of tijdens het lezen hulp nodig? neem dan contact op met iemand in je omgeving of bel 113zelfmoordpreventie.