Giftig is het verhaal van Vera v. Renterghem en haar debuut in 2008. Door herhaaldelijke vraag naar het boek is het in herdruk genomen met hier en daar een aanpassing.
Waar gaat dit boek over;
Giftig gaat over Zita die aan een vreemde en onverklaarbare ziekte lijdt. Zoals ze zelf zegt ‘is ze veertien, maar ziet er uit als een meisje van tien‘. Haar vader is acht jaar geleden gestorven en sindsdien is Zita ziek, ze heeft alleen haar hersenspinsel als gezelschap in de saaie, eenzame uren in bed of ziekenhuis. Al snel hoort ze haar moeder aan de telefoon schreeuwen tegen oma, ‘verdenkt oma mama ergens van wat niet waar is? Want anders wordt mama toch niet zo kwaad?’. Oma zou toch nooit iets doen om Zita of mama kwaad te doen? Wanneer oma en Zita soms stiekem af spreken gaat het fout en gebeuren er dingen die ze liever niet had zien gebeuren. Zita merkt ineens dat ook haar broer Cor ziek aan het worden is, en wanneer Zita met haar oma afspreekt krijgt ze iets te horen dat ze onmogelijk kan en wil geloven…. toch?
Wat vind ik van dit boek;
Allereerst dient mij te zeggen, dat dit verhaal op waarheid berust, en dus zeer bekend en heftig kan binnenkomen. Münchhausen by proxy syndroom is een zeer verraderlijke en vreselijke ziekte, die vaak niet of heel laat (te laat) aan het licht komt. Dat gezegd hebbende kan ik gelukkig zeggen dat ik hier nog nooit mee te maken heb gehad, maar evengoed kwam dit boek binnen met een hele zware klap. Vanaf de eerste bladzijde grijpt de zieke Zita je vast, je ziet haar voor je en je voelt het vreselijke verhaal bij je naar binnen sluipen. Wat de kracht van dit boek is weet ik niet precies, leedvermaak misschien? Daar is de mens een ster in om tot aangetrokken te worden. Of het feit dat mensen alle gruwelijkheden die ze hier lezen zo erg vinden, niet kunnen plaatsen in het echte leven en vol verbazing doorlezen? Voor mij is het het laatste denk ik. Ik heb vol verbazing het verhaal gelezen, en echt heel hard m’n best gedaan om dit in het echte leven te plaatsen, maar dat lukte gewoonweg niet. Het feit dat dit verhaal op waarheid berust met een fictieve aanpassing of toevoeging hier en daar, maakt dit verhaal misschien nog wel erger dan dat het een verzonnen verhaal zou zijn. Wat het boek dan weer z’n liefde en zachtheid meegeeft, is de bijna poëtische manier van dingen schrijven in sommige stukken, en Zita haar vriendin Marie. De cover is een nachtmerrie van Zita wanneer ze in het ziekenhuis ligt, maar ik vind het ook een mooi metafoor voor dit hele verhaal. Er is wel inééns een omslag in het verhaal op ongeveer driekwart dat mij iets te snel is gegaan zonder ‘inleiding’. Wat of hoe kan ik natuurlijk niet uitleggen want dat moet je zelf lezen, maar je weet precies welk stuk ik bedoel wanneer je het leest. Een ontzettend heftig verhaal. Bijna niet te geloven. En hoe het afloopt? Phoe. Het voor- en nawoord grijpen je echt bij de keel en maken dat ik (en jij) als lezer hoopt dat dit syndroom…. deze ziekte meer bekend wordt om zo meer slachtoffers te kunnen redden.
Wil jij dit indrukwekkende maar ook onwerkelijke verhaal ook lezen? Bestel hem dan bij Uitgeverij Personalia.
Gelukkig heeft Vera ook andere prachtige boeken in haar collectie zitten, waarvan het onderwerp niet zo heftig is.
En één daarvan is Oscar Cook, Ook daar wil ik even naar verwijzen.
Er is namelijk enkele weken geleden weer een nieuw deel van de jeugdboekenreeks Oscar Cook verschenen. Dit boek heet ‘Opmerkelijk vreemde gebeurtenissen’ en het is het zesde deel (het derde deel van de tweede trilogie) over de jonge Oscar die in een bejaardenhuis woont (eerst tot zijn ergernis, maar dat verandert). Hij kan door tijd en ruimte reizen dankzij de kracht van het verbond van jong en oud. Hij doet dit samen met zijn vriendinnetje Stiene die op z’n zachtst gezegd een speciaal geval is.